"Δεν σου αρέσει το Suicide Squad; Αποκλείεται είναι ταινιάρα."

ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παρόν συγγραφικό τερατούργημα δεν είναι κριτική για την ταινία. Υπάρχουν καλύτεροι (και χειρότεροι τώρα που το σκέφτομαι) από εμένα για τη δουλειά αυτή.
Ακολουθεί μικρή εισαγωγή για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι το Suicide Squad, που αποτελεί μόνο την αφορμή για τις παρακάτω "σκέψεις", ο Θεός να τις κάνει, αν υπάρχει -χλωμό-.

Για όσους αποτελούν κομμάτι της ιντερνετικής και μη nerd κοινότητας η οποία δείχνει να αυξάνεται συνεχώς σε μέγεθος και έκταση, καθώς περιλαμβάνει όλες τις εκφάνσεις της pop culture, με κύριο άξονα τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές, το γεγονός ότι το νέο κινηματογραφικό πόνημα της DC Comics, της εταιρείας η οποία μας έχει παραδώσει μερικούς γνωστούς σε όλους μας ήρωες όπως το δίδυμο Batman/Joker, τον Superman, τον Flash και εκατοντάδες άλλους, είναι κοινός τόπος. Η ταινία αυτή, αποκλειστικά κρίνοντας από τα trailer, προετοίμαζε το κοινό για ένα φρέσκο στυλ και συνεπώς δημιουργούσε μεγάλες προσδοκίες, κάτι στο οποίο συνέβαλλε και η προηγούμενη αποτυχία της DC(εμπορική και κριτική) του επίσης φετινού Batman V Superman: Dawn Of Justice, που οδήγησε τους hardcore fans στο να περιμένουν μια στροφή της εταιρείας προς την "ποιότητα". Όμως διαψεύστηκαν, καθώς ο πέλεκυς της cinefil δικαιοσύνης έπεσε βαρύς πάνω στην παρέα της Harley Quinn(η εικονιζόμενη), καθώς η ταινία δεν ξεπέρασε (με τις καλύτερες εκτιμήσεις)την επίπονη μετριότητα.

Το θέμα μας εδώ δεν είναι το Suicide Squad, ούτε το πόσο καλό ή κακό είναι, ούτε το μέλλον των ταινιών που καταπιάνονται με κομικς και τι κριτικές θα πάρουν τα νέα πονήματα της DC κλπ. Το πρόβλημα είναι το κοινό. 

Μόλις οι πρώτες κριτικές προμήνυσαν πως ο θησαυρός θα είναι άνθρακας και πως η ταινία δεν είναι η νέα "Λίστα του Σίντλερ", χιλιάδες φανατικοί υποστηρικτές των εν λόγω ταινιών αλλά και των κόμικς ξεσηκώθηκαν(ιντερνετικά, δεν έπεσε και η Βαστίλη ντάξει) προκειμένου να προτάξουν τα στήθη τους εναντίον των "πληρωμένων" κριτικών που "τα παίρνουν" από τις ανταγωνίστριες εταιρείες προκειμένου να χαντακώσουν και να στηλιτεύσουν την ταινία, ενώ αυτή είναι ένα κινηματογραφικό διαμάντι.

Δηλαδή με λίγα λόγια, μια αρκετά μεγάλη μερίδα εκείνων στους οποίους άρεσε η "Ομάδα αυτοκτονίας", προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πείσει τους άλλους για την ποιότητα της ταινίας, άλλοτε μετριοπαθέστερα και άλλοτε με παιάνες. 

Πρώτο σχόλιο: στον δημόσιο διάλογο μπαίνεις και είσαι έτοιμος να αλλάξεις στάση πάνω σε ένα θέμα, αλλά και να σου αλλάξουν. Σίγουρα ο καθένας μας αρέσκεται στο να προπαγανδίζει τις θέσεις του πάνω σε ποικιλλα ζητήματα της καθημερινότητας αλλά καλείται να είναι προετοιμασμένος να ηττηθεί οικτρά στο πεδίο των επιχειρημάτων και των στοχασμών και να δεχτεί αυτή την ήττα όχι με πικρία αλλά με πανηγυρισμούς και ευτυχία, καθώς έφτασε έστω και με εξωτερική παρέμβαση λίγο πιο κοντά στην Αλήθεια. Στην περίπτωση μας, μία αρκετά μεγάλη μερίδα ανθρώπων προτιμά να μπει στο διάλογο απλά για να φωνάξει υστερικά και να κάνει μία επίδειξη δύναμης έναντι ανταλλαγής διαφορετικών γνωμών και θέσεων.

Δεύτερο σχόλιο: Άραγε, εφόσον μια ταινία, μια μουσική, μια πολιτική ιδεολογία, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, ένα ποίημα μας ικανοποιεί και μας εξυψώνει πνευματικά, γιατί πρέπει να αναγνωριστεί και από τους υπόλοιπους; Τόσο μεγάλος είναι ο φόβος της απομόνωσης (καλλιτεχνικής, κοινωνικής, πολιτικής κ.ο.κ.);

Τόσο ακόρεστη δηλαδή είναι η ανάγκη η κοσμοθεωρία σου και τα θέλω σου να ακολουθούν την νόρμα; Γιατί οι σκέψεις και οι προτιμήσεις να μην αποτελούν την ΔΙΚΗ σου νόρμα, με βάση την οποία θα κρίνεις τον κόσμο, τα ερείσματα και ερεθίσματα του γύρω σου κόσμου; Αλλά προς Θεού, δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα αυτή η αποκρυσταλλωμένη σου άποψη να διατηρείται επ' αόριστον σταθερή, χρειάζεται συνεχής επαναπροσδιορισμός των αξιών της, διαρκής κριτική και επαναθεμελίωση της.

Ο τρόπος με τον οποίο σκεπτόμαστε δείχνει να έχει μπει σε κουτιά, τροφοδοτώντας κοινωνικά πρότυπα και ένα απολιθωμένο τρόπο ζωής, όπου η δύναμη της μάζας και η ανάγκη για αποδοχή και ένταξη σε αυτή ξεπερνά την επιτακτική ανάγκη για ολοκλήρωση του ατόμου, για διαμόρφωση προσωπικών αρχών, επιθυμιών, ονείρων. Ο άνθρωπος μοιάζει να φοβάται τον προβληματισμό και την στοχαστικότητα που επιφέρει η μοναξιά, η εσωτερική συνομιλία που σε αναγκάζει να αντιμετωπίσεις face-to-face προσωπικούς δαίμονες και ελαττώματα, με αποτέλεσμα να επιζητά αμέσως την ομαδοποίηση και την παραχώρηση των ευθυνών του στον όχλο.

Γιατί αυτό το οποίο δεν είναι αποδεκτό πρέπει να μην μας αρέσει; Γιατί να μην είσαι η μειοψηφία ή ακόμα καλύτερα το μοναδικό άτομο που σου αρέσει μια ταινία; Που να μην αρέσει σε κριτικούς, στο κοινό και όταν την βλέπουν οι γονείς σου να σκέφτονται να σε αποκληρώσουν. Οκ, μην πάμε στα άκρα, δεν νομίζω οι γονείς σου να σε επιπλήξουν ιδιαίτερα γιατί σου αρέσει το Suicide Squad. Για Κυνόδοντα ή κάτι παραπλήσιο το συζητάμε.

Υ.Γ. Vol. 1. Δεν θεωρώ τόσο τραγική την ταινία, μην νομίζετε ότι την σιχαίνομαι, απλά ήθελα να βρω πιασάρικο τίτλο. Ναι, δεν τα κατάφερα τελικά.
Υ.Γ. Vol. 2. Από το ένα κείμενο τη μέρα πήγαμε στο ένα τη βδομάδα. Εξεταστική. Δεν χρειάζονται περαιτέρω διευκρινήσεις. 
Υ.Γ. Vol. 3