Παιχνίδια του μυαλού

Αποπνικτική η ατμόσφαιρα, αποκύημα ενός συμπλέγματος αφόρητης ζέστης και υγρασίας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς ένα βράδυ Παρασκευής σε ένα καθόλα ήσυχο προάστιο της Νεβάδα, το οποίο εδρεύει καταμεσής της ερήμου. Η καυτή άσφαλτος συμμετέχει στο ανοσιούργημα αυτό του καιρού, επιβραδύνοντας τις ήδη αργές και επίπονες από την ηλικία και τις καταχρήσεις κινήσεις του σώματος μου, το οποίο εξέρχεται από το τοπικό πανδοχείο και αναζητά την μηχανή του.

Μια μέρα μετά την πανσέληνο, το φεγγαρόφως παραμένει ισχυρό και διαγράφει μέσα στο σκοτάδι μια ιδιαίτερη και συνάμα οικεία μορφή, η οποία ομοιάζει γυναίκας καλλίγραμμης και προκλητικής, που λικνίζεται στους ήχους του ανέμου και του φωτός μιας χαλασμένης νέον ένδειξης που τρεμοπαίζει.

Το τσιγάρο έσβησε και μαζί του χάθηκε από τα μάτια μου και η μορφή αυτή, η τόσο εξωτική και θελκτική. Άραγε υπήρξε ποτέ ή ο νους έχει μπει σε μονοπάτια αδιάβατα, απαγορευμένα, όπου η είσοδος και μόνο συνιστά δυστύχημα μεγάλο για τον κάτοχο του. Καθώς στους διαδρόμους εκείνους οι εικόνες, οι μουσικές και το υποσυνείδητο πλάθουν την πραγματικότητα κατά το δοκούν, με τις αισθήσεις να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και τις παραισθήσεις να αναλαμβάνουν περίτρανα τα ηνία.

Το σώμα μου επιβαίνει στη μηχανή του μετά πολύ κόπου, και το μυαλό προς το παρόν καθησυχάζει την ψυχή και θεωρεί το συμβάν λήξαν. Καθώς η μηχανή επιταχύνει και το φως της σελήνης οδηγεί τους οφθαλμούς του υλικού αυτού κατασκευάσματος, ο νους σε ανίερη διαμάχη επιδίδεται με την πραγματικότητα και νικά. 

Μια γυναικεία φιγούρα πλησιάζει καθώς σωριασμένος στην ματωμένη άσφαλτο νιώθω την ήδη πληγωμένη μου όραση να επιδεινώνεται. Κι όμως την βλέπω όλο και πιο καθαρά, με το κόκκινο φόρεμα, τα κατάξανθα μαλλιά να ανεμίζουν στο σπάνιο και ποθητό αεράκι και τα κόκκινα τακούνια να παράγουν ένα σονέτο αμαρτωλό στα αυτιά μου. 

Κι όμως ήταν αληθινή.