"Δεν σου αρέσει το Suicide Squad; Αποκλείεται είναι ταινιάρα."

ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παρόν συγγραφικό τερατούργημα δεν είναι κριτική για την ταινία. Υπάρχουν καλύτεροι (και χειρότεροι τώρα που το σκέφτομαι) από εμένα για τη δουλειά αυτή.
Ακολουθεί μικρή εισαγωγή για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι το Suicide Squad, που αποτελεί μόνο την αφορμή για τις παρακάτω "σκέψεις", ο Θεός να τις κάνει, αν υπάρχει -χλωμό-.

Όπως το '68

Λίγο πριν στο τέρμα φτάσει

τους κανόνες σπάει, αμάρτησε.

Στη χαρά δεν συμμετέχει,

τη ζωή πιότερο αγάπησε.

Τα βλέμματα όλα πάνω του
χειροκροτήματα, φωνές πολλές.
Στο βάθος χρήματα και βάθρο
μα οι κραυγές κι οι μνήμες δυνατές.

Το νήμα κόπηκε από πριν,

διόλου δεν τον νοιάζει.

Τα χέρια και η ψυχή ψηλά,

"όπως το '68" φωνάζει.

Δύο κονιάκ ακόμα

Όσο η ζωηρή φλόγα του ζίππο αναπτήρα του αγκάλιαζε το εργοστασιακό τσιγάρο που έβγαλε από την ασημένια ταμπακιέρα και τοποθέτησε περιτέχνως ανάμεσα στα ροζιασμένα χείλη του, ο Τζόναθαν με δέος παρατηρούσε την φιέστα χρωμάτων που παρήγαγε η αντανάκλαση του φωτός του κεντρικού πολυελαίου του μαγαζιού στα εκατοντάδες μπουκάλια του μπαρ.

Παιχνίδια του μυαλού

Αποπνικτική η ατμόσφαιρα, αποκύημα ενός συμπλέγματος αφόρητης ζέστης και υγρασίας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς ένα βράδυ Παρασκευής σε ένα καθόλα ήσυχο προάστιο της Νεβάδα, το οποίο εδρεύει καταμεσής της ερήμου. Η καυτή άσφαλτος συμμετέχει στο ανοσιούργημα αυτό του καιρού, επιβραδύνοντας τις ήδη αργές και επίπονες από την ηλικία και τις καταχρήσεις κινήσεις του σώματος μου, το οποίο εξέρχεται από το τοπικό πανδοχείο και αναζητά την μηχανή του.

Πανσέληνος στην Αθήνα

Πανσέληνος στο εβένινο πέπλο του ουρανού, και είναι μια από αυτές τις βραδιές τις λουσμένες με μια απόκοσμη μαγεία, όπου οι δείκτες των ρολογιών μοιάζουν να έχουν κολλήσει σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Μια συγκεκριμένη ώρα, διαφορετική για τον καθένα, χαραγμένη στον καθένα μας.

Το χαλασμένο jukebox

Βουβή και ανώφελη μουσική

και το jukebox όσο και να γυρνά

τη φωνή σου προσμένω να ακούσω.

Κόκκινο κρασί και στο μπαλκόνι

περαστικοί περνούν σωρό,

η συντροφιά μου απόψε ίσως να ναι

μια ελεγεία και ένα σονέτο

που θα πλημμυρίσει τις αισθήσεις μου

με τη ποίηση που αποζητώ

από τότε που έφυγες,

εσύ.

Με κόπο γράφω,

και ίσως κάποτε ένα άσμα μου

πλησιάσει το κάλλος που σου χάρισαν

απλόχερα αυτοί που ορίζουν

τα του θλιβερού 

χωρίς την παρουσία σου

κόσμου.

Βράδυ Σαββάτου

Βράδυ Σαββάτου. Και ενώ οι επιταγές του κοινωνικού συνόλου στο οποίο τυπικά εντάσσομαι, δηλαδή των ακαδημαϊκών πολιτών, είναι ξεκάθαρες και μου επιβάλλουν να ανοίξω την παλιακή, ξύλινη ντουλάπα μου και να φορέσω ό,τι καλύτερο μπορώ να βρω ανάμεσα στα ομολογουμένως όχι μοδάτα συστατικά της γκαρνταρόμπας μου, εγώ σταθερός στις υποτιθέμενες αξίες μου φυλάσσω Θερμοπύλες και μένω στην θαλπωρή του σπιτιού.