Σαν φθινοπωρινή μπόρα

Ποτέ δεν είχε τόσο κόσμο Τρίτη βράδυ στην παμπ του Jack. Και όσο σκεφτόταν ότι λίγες μοναχικές στιγμές στο αγαπημένο του μαγαζί ίσως ν' ανάβανε ξανά τη σπίθα της δημιουργίας μέσα του, η θέα και ο ήχος που ο όχλος δημιουργούσε τον αρρώσταινε λεπτό το λεπτό. Ξαφνικά ένιωθε ένα βάρος, ακριβώς λίγο πάνω από τα βλέφαρα του, και οι παλάμες του ιδρωμένες, έκαναν μούσκεμα τις πετσέτες που σπασμωδικά προσπαθούσε να πιάσει για να σκουπίσει το μέτωπο του.

9 και τέταρτo, πλατεία Μαβίλη

Δεν ήρθες τελικά. Δεν ήρθες ποτέ. 

Χάθηκες και συ.

Μέσα στο πλήθος.

Η αναμονή γλυκιά τιμωρία. Άξιζε ; 

Δεν θα μάθω ποτέ.

Δεν θα 'ρθεις να μου πεις.

Ίσως κάποτε σε δω

στο πεζοδρόμιο να περπατάς.

να φωνάζεις, να χαμογελάς. Έχει σημασία;

Σε βλέπω κάθε νύχτα. 

Με αυτή μου την ψευδαίσθηση 

συνεχίζω να στέκομαι,να ζω. 

Ζω; Εγώ θα το λεγα περιμένω.

Μάταια. Είσαι μακριά. Από εμένα. Από εμάς.

Πήγε μεσάνυχτα.

Θα σε δω ξανά; Εγώ είμαι εδώ. 

"9 και τέταρτο στη πλατεία Μαβίλη", είπες.

Δεν ήρθες τελικά. Δεν ήρθες ποτέ.

Πάμε σινεμά;

"Πάμε σινεμά;" με ρωτάς και ξέρεις την απάντηση.
Δε χρειάζονται ετοιμασίες ιδιαίτερες.
Θα 'μάστε οι δυο μας, ακόμα και αν οι αίθουσες γεμίσουν.

Ξέρω πόσο το αγαπάς.
Παρακολουθείς και ταυτόχρονα βιώνεις,
είσαι εκεί, οι πρωταγωνιστές ολόρθοι εμπρός σου,
ήρωες, εραστές και εχθροί.

Αλλά το αγαπώ και εγώ. Για τις ταινίες θα νομίζεις.
Τι περισσότερο όμως είναι από εικόνες ιδανικές και άπιαστες;
Ένα φωτογραφικό άλμπουμ στιγμών, από ένα μέλλον που σ' έστησε στο ραντεβού,
ένα κολλάζ ονείρων, νοσταλγούν έρωτες που δεν έζησες ποτέ.

Όχι όχι, εσύ είσαι εδώ. 

Οι ηθοποιοί στην οθόνη, ψυχροί και ψεύτικοι, ερμηνεύουν μα δεν είναι. 

Κι όμως, μαζί τους κλαίς και γελάς, κι αν αυτοί φοράνε μάσκες εσύ αληθινά τους νοιάζεσαι. Εσύ είσαι η αλήθεια.

Στο φίλμ αυτό, μα και σε κάθε άλλο,
εσύ πρωταγωνιστείς.
Ήρωας, εραστής και εχθρός

Φρούριο

Φρούριο. Κατασκευή επιβλητική, αντανακλά μια κάποια δύναμη, ίσως όμως και ένα φόβο. Γιατί να υψώσεις οχυρά αν δεν τρέμεις πως κάτι πολύτιμο θα χάσεις ή εσύ ο ίδιος θα χαθείς;

Κάθε Εγώ και ένα πελώριο φρούριο, στα βράχια με κόπο χτισμένο, και το μονοπάτι για κει δύσβατο, ίσως και απροσπέλαστος ο προορισμός. Καμιά φορά όμως οι ρωγμές και οι χαραμάδες αφήνουν ίσως μια δυο ζεστές αχτίδες να διαπεράσουν τα τείχη.

Καμιά φορά όμως, ένα φιλικό πρόσωπο, μια φιγούρα ευγενική, ένας ξένος, ένας γλυκός παρίας ίσως να χτυπήσει την πόρτα. Και οι πύλες για αυτόν ορθάνοιχτες, για να γευτεί από τις πηγές σου, να μάθει το μυστικό σου, δίχως να σε νοιάζει πια.

Στα μάτια του αντικρίζεις τον πόνο, το δικό του οχυρό χαμένο και οι άμυνες του ανύπαρκτες. Τι να τον έφερε εδώ άραγε; Τι θέλει να πετύχει και τι αποζητά; Δεν έχει σημασία. Προελαύνει στη κεντρική λεωφόρο και εσύ χαμογελάς.

Επιτέλους, ηττήθηκες.