Και μια νέα περιστροφή αρχινά!

Με αυτά και με αυτά, μία περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο ακόμα τελειώνει και από τις δώδεκα το βράδυ ξεκινά μία μέρα ίδια και απαράλλακτη όσον αφορά στις πιθανότητες πραγμάτωσης τρισεκατομμυρίων διαφορετικών καινούριων καταστάσεων (ίδια δηλαδή όσον αφορά στην τύχη/θεό/μοίρα που διέπει τις πράξεις μας).

Βέβαια ο τεμαχισμός του αέναου και συνεχούς Χρόνου εξυπηρετεί την πλαστή διαγραφή του παρελθόντος και επιτρέπει με ευκολία την είσοδό μας με φρούδες ελπίδες σε μία ανύπαρκτη,καθαρά ανθρώπινης προέλευσης φαινομενική δομή, του νέου έτους, στο οποίο προσδίδουμε νέες ιδιότητες και δυνατότητες. Στο οποίο εναποθέτουμε τις προσδοκίες για κάτι καλύτερο, καθαρά μέσω μιας μεταφυσικής και όχι επαγωγικής σκέψης.

Ο χρόνος θα δείξει, ο χρόνος είναι γιατρός και άλλα διάφορα παρεμφερή και γραφικά δεν χωράνε σε μία παραμονή πρωτοχρονιάς. Καλούμαστε να είμαστε κύριοι της ζωής μας και να μην δίνουμε τα ηνία παθητικά στην Τύχη ως μία αυθύπαρκτη μεταφυσική οντότητα που θα λύσει δια μαγείας κάθε πρόβλημα (σίγουρα είναι απαραίτητος ο συνυπολογισμός της ως παράγοντα που εν δυνάμει θα επέμβει σε πολλαπλές συγκυρίες).

Καλή χρονιά λοιπόν με μια από τις επιτυχημένες προσπάθειες του Νίτσε να γράψει κλασσική μουσική (Eine Sylvesternacht - New Year's Eve).

Δέσμιος

Πισθάγκωνα δεμένη η ελευθερία μου, νωθρή
Τα δέον, τα δοκούν δεσμά στα χέρια και στο νου 

Ευδαιμονία ο συνάνθρωπος τη στάση αυτή θαρρεί 

αλλά σε έλος θλιβερό βυθίζεται η ψυχή αυτού

Αλίμονο! 

Της κρίσης οι πολέμιοι καρτερούν

και επιταγές αυτών οι γνώσεις, οι σοφίες.

Στόχος απώτερος της νόησης η ταφή 

η εμμονή σε τυφλές των θεών ιστορίες.

Καλημέρα φίλε του κράτους,

την ευκαιρία για δόξα επίγεια έχεις αδράξει 

Υπηρέτησες χιλιάδες θανάτους 

ψυχών που τηρούσαν την έννομη τάξη.

Πλεόνασμα Ηθικής

Αλ. Τσίπρας: Έχουμε πλεόνασμα ηθικής και αξιών

Σε γενικές γραμμές δεν αρέσκομαι στο να πολιτικολογώ αμιγώς στο συγκεκριμένο blog και πόσο μάλλον να στοιχειοθετώ κατηγορίες εναντίον συγκεκριμένων "εγχώριων" κομματικών προσώπων, καθώς θεωρώ πως δεν θα εξυπηρετούσε με κανέναν τρόπο τον σκοπό μου. Ωστόσο κατά παράβαση αυτού του κανόνα και με αυστηρά φιλοσοφικά κριτήρια θα ήθελα να σχολιάσω μια ρήση του Έλληνα πρωθυπουργού.

Όταν η Ηθική - μια λέξη ιδιαίτερα φορτισμένη φιλοσοφικά η οποία αποτελεί πεδίο αντεγκλήσεων μεταξύ πνευματικών ανθρώπων εδώ και αιώνες, αλλά κατά γενική ομολογία συνιστά ένα οποιοδήποτε αξιακό σύστημα που κατευθύνει, είτε ως άγραφος κανόνας είτε ως νόμος, τον τρόπο σκέψης και κατ' επέκταση συμπεριφοράς κάθε πολίτη - αλλοιώνεται πλήρως στον λόγο πολιτικών αριβιστών όπου ποσοτικοποιείται και δίνεται "με το κιλό" και ο περισσότερο ηθικός γίνεται όχι αυτός που ξεκαθαρίζει ποια Ηθική καθορίζει την κοσμοθεωρία του και την πολιτική του στάση αλλά αυτός που έχει "πλεόνασμα Ηθικής"...

...ο Καντ πεθαίνει για δεύτερη φορά και ο Νίτσε ανασταίνεται και σκίζει την "Γενεαλογία της Ηθικής" με τα δόντια του. 

Ρένος Αποστολίδης - Αγνώστω Θεώ

Βρέθηκα σε μια εκκλησιά που δεν ξέρω ποιος θεός λατρευόταν. Καλά καλά δεν ξέρω πώς βρέθηκα. Ούτε τους τοίχους της – κι ωστόσο πελώριος, πανύψηλους, στον ουρανό – καλοδιάκρινα. Δεν είμαι βέβαιος καν αν είχε τοίχους ορατούς. Μα υπήρξα μάρτυρας της λειτουργίας. Όλη τελέστηκε μπρος μου, σ’ όλη της τη δόξα και την υπέργεια έξαρση. Ο θεός της πέθαινε. Στο πέρας της λειτουργίας θεός πια δεν θα υπήρχε. Και τελούσαν αυτό οι ιεροί λειτουργοί της. Μια μακραίωνη ιστορία πίσω υπήρχε – πίσω ο θεός υπήρχε, εφεξής δεν θα υπήρχε πια.

Την αλήθεια την είχε ο ίδιος προστάξει, ο ίδιος είχε βεβαιώσει το θάνατό του. Ο ίδιος είχε δείξει τον ήλιο της ανατολής της πρώτης μέρας στον κόσμο δίχως θεό. Παρά ταύτα ήταν μια λειτουργία. Παρά ταύτα το τυπικό της έπειθε. Ρίγη πίστεως συγκλόνιζαν τους ευσεβείς της. Μόνο που ο θεός πέθαινε, ξεψύχαγε μπρος τους με βεβαιότητα, παράδινε την πνοή στους ανέμους, στο χώρο τον δίχως θεό πια, στον άδειο χώρο. Κι ωστόσο, στον άδειο χώρο η λειτουργία υψώνονταν. Κι η λειτουργία αρκούσε, γίνονταν αυθύπαρκτη, αυτοδύναμη.

Ο θεός ο ίδιος πέθαινε μα οι μήτρες οι χρυσόδετες των ιερουργών τον υποχρεώναν. Είδα με τα μάτια μου το θεό να εκλιπαρεί να τον αφήσουν ήσυχο να πεθάνει. Μα η ασθενική πια μιλιά του χάνονταν μες την ιερουργία. Τα ορατόρια ανατείνονταν – ‘ο θεός πέθανε!’ – κι ο θεός ψιθύριζε ‘σιγότερα, σιγότερα, δεν πέθανε ακόμα ο θεός μα πεθαίνει, αφήστε τον εν ηρεμία’. ‘Όχι, ο θεός πέθανε!’ αντέτειναν τα ορατόρια κι ο θεός κυβερνούσε στυλωμένος ακούσια στο θόλο με τη φωνή τους. Πλησίασα τους ιερείς, φώναξα, είπα πως ο θεός πεθαίνει, αφήστε τον εν ηρεμία, μα στάθηκε αδύνατο. Όλο ήταν μες το τυπικό. Ακόμα και ο θεός που διαμαρτύρεται, δήθεν σα να διαμαρτύρεται, δήθεν σα να πεθαίνει. ‘Μα ο θεός πεθαίνει, αλήθεια πεθαίνει!’ φώναξα. ‘Ο θεός πεθαίνει! Ο θεός πεθαίνει!’ τραγούδησαν, σαν από μέσα απ’ το στόμα μου μάλιστα, δοξαστικά στο μέλος του ‘Ο θεός νικά!’. Έτρεξα στο θεό, τον ψαχούλεψα να βεβαιωθώ ξανά πως πεθαίνει, πως δεν τελετουργεί.

Τα πάντα, κι η μυρουδιά, με βεβαίωναν πως πεθαίνει, πέθανε κιόλας! Τώρα, μάλιστα, τα ορατόρια υψώνονταν κατ’ εξοχήν δοξαστικά. Κι όλοι πήραν από ένα κομμάτι του, διαμέλισαν το πτώμα του κι έλαβαν κι έστω από μια μπουκιά της πτωμαΐνης του. Οι γυναίκες κοιμήθηκαν μ’ αυτήν, έκαναν έρωτα, συνέλαβαν μ’ αυτήν, οι άντρες μ’ αυτήν, αυτήν ερωτεύτηκαν, μ’ αυτήν έσπειραν, τα παιδιά μ’ αυτήν έπαιξαν ξανά τις αρχαίες αμάδες. Ο θεός πέθανε, αυτή ήταν η λειτουργία, η μεγάλη του δόξα, η αιώνια δόξα του πτώματός του. Είδα τις μήτρες να φεύγουν, να χάνονται, τους τοίχους της εκκλησιάς να γίνονται αόρατοι, το ορατόριο να θαμπώνει, να σβήνει. Μα γύρω μου ο ορίζοντας έλαμπε πυρφόρος.

Χριστούγεννα - Μικέλης Άβλιχος

Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται

χωρίς της Επιστήμης συνδρομή·

η θεία Φύσις κάνει για μαμμή

κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.

Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται –

νέα του κόσμου θέλει οικοδομή.

Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή -,

πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.

Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας

αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,

που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.

Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι.

Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,

κι είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός!

Καλά Χριστούγεννα (σαν να μην έγινε τίποτα)!

Πρωί 20ης Δεκεμβρίου, στον δρόμο για τη σχολή, στέκομαι ανάμεσα σε έτερους νυσταγμένους στο λεωφορείο που μας οδηγεί στην πανεπιστιμιούπολη. Ο συνωστισμός, στο βγαλμένο από την κόλαση του Δάντη 250, σε οδηγεί συνήθως σε τρια πιθανά μονοπάτια, σε αμήχανα βλέμματα μεταξύ ανθρώπων που μισούν τη ζωή τους γιατί δεν έχουν ακόμα πιεί καφέ, ίσως στο διάβασμα ενός βιβλίου και το άκουσμα μιας μουσικής. Αν και τα τρία αυτά δυστυχώς ή ευτυχώς δύνανται να επικαλύπτονται.

Επιλέγοντας το ραδιόφωνο ως την σημερινή μου διέξοδο από τον Άλλον και ικανοποιώντας τις αγοραφοβικές μου τάσεις, συναντώ έναν σταθμό με χριστουγεννιάτικα τραγούδια τύπου Last Christmas κλπ κλπ και προτού η αποστροφή σχηματιστεί στο πρόσωπο ακούγεται ο παραγωγός της εν λόγω εκπομπής με τα εξής (περίπου λόγια):

"Μαζί σας με εορταστικά τραγούδια για να ανέβουμε μέρες που είναι, καθώς τα χθεσινά γεγονότα μας έριξαν" κλπ κλπ.

Δεν αμφιβάλλω για την πιθανώς αθώα και καλοπροαίρετη πρόθεση του ραδιοφωνικού παραγωγού να "ανεβάσει" ψυχολογικά το ακροατήριο του, αλλά... αυτή ακριβώς η πρόθεση δεν είναι που μας έχει φέρει ως εδώ; Δεν πειράζει που έγινε το τάδε, δεν πειράζει που ψηφίσαμε τον δείνα, αχ τελείωσε και αυτή η μέρα τώρα διακοπές, αχ τελείωσε και αυτό το εξάμηνο τώρα δουλειά, αχ θα παρηκμάσει και το υπάρχον πολιτικό σύστημα και στον ορίζοντα κάτι ρηξικέλευθο και ανθρώπινο! Αυτό το μη χείρον βέλτιστον και οι "καλές" προθέσεις, ο συμβιβασμός με τη σήψη της πραγματικότητας, η οποία μερικές φορές τον χρόνο έχει πασχαλινό/χριστουγεννιάτικο/εθνικό άρωμα.

"Όχι ρε γαμώτο, μπορεί να έχουμε 60% ακροαματικότητα γιατί παίζουμε Wham όλη μέρα και μπορεί να καταναλώνετε αβέρτα για να δείξετε την αγάπη σας στον Χριστό και στους συγγενείς σας γιατί είστε τόσο καλοί άνθρωποι και φέτος, αλλά επειδή μπούχτισα και δεν αντέχω άλλο, σήμερα θα παίξω Rage Against The Machine γιατί χθες σκοτώθηκε εν ψυχρώ ένας άνθρωπος στη Τουρκία και άλλη μια ντουζίνα στην Γερμανία και κινδυνεύω και εγώ και εσείς και όλοι μας. Και καλές γιορτές". Σίγουρα θα προτιμούσα μια τέτοια εκπομπή.

Οπ. Φτάσαμε. Τι σκέφτομαι και εγώ χρονιάρες μέρες. Καλά Χριστούγεννα.

Πώς πάει η επανάσταση;

Στα πλαίσια της αστικής, κοινοβουλευτικής "δημοκρατίας" οι "ελευθερίες" και οι επιλογές είναι άπειρες και αδιάκοπα ανανεούμενες. Ένας φαύλος κύκλος απόρριψης της προηγούμενης "καθεστηκυίας" τάξης, η εκλογή και εγκαθίδρυση μιας νέας εμφορούμενης με νέα ήθη και ριζοσπαστικές προτάσεις ωσότου να αποτελέσει την νέα νόρμα κ.ο.κ.

Στην πραγματικότητα οι επιλογές ανάμεσα από τις οποίες "ελεύθερα" καλούμαστε να διακρίνουμε την καταλληλότερη, από το τι διαλέγουμε να μας ψυχαγωγήσει μέχρι τον μελλοντικό κυβερνήτη της χώρας μας, συνήθως αποτελούν προϊόν προηγουμένως διευθετημένων αντεγκλήσεων και διεργασιών που έχουν πραγματοποιηθεί σε μικρά τραπέζια, σε ακόμα μικρότερα δωμάτια, πιθανώς σε κάποια συνοικία όπου το ενοίκιο πλησιάζει το ετήσιο εισόδημα ενός μέσου πολίτη.

Το σκηνικό είδαμε να επαναλαμβάνεται και οι αντίστοιχες "ελευθερίες" (πάντα σε εισαγωγικά, κατ' ευφημισμόν ελευθερίες, πάντοτε γλυκές και προσιτές στα αυτιά μας) να προσφέρονται για άλλη μια φορά στον Αμερικανικό λαό, ο οποίος είχε να διαλέξει ανάμεσα στη συστημική Χίλαρι και στον "αντι-συστημικό" Τραμπ. Μια δικλείδα ασφαλείας δηλαδή για οποιονδήποτε βρισκόταν στο μικρό εκείνο δωματιάκι.

Η δημοκρατική γυναίκα(σημείο που τονιζόταν συνεχώς για την προσέλκυση των γυναικών ψηφοφόρων μέσω ενός επίπλαστου φεμινισμού), έτοιμη να πολεμήσει για τα δικαιώματα των αδυνάτων αλλά με τις ενδιαφέρουσες γνωριμίες στην Wall Street. Ο ριζοσπάστης (εδώ γελάμε) Τραμπ, ο οποίος δεν υπακούει στην πολιτική ορθότητα και στους νόμους του καθωσπρεπισμού αλλά είναι έτοιμος να θυσιαστεί στον βωμό της επιχειρηματικότητας, της οποίας φαίνεται πως ξεχνάνε πολλοί πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι.

Μπορεί κάποιος να πει πως υπήρχαν πάντα και οι ανεξάρτητοι από τους δύο υποψήφιοι για τον κόσμο να στηρίξει και να μην κινηθεί με βάση την πεπατημένη. Όμως η ελευθερία σου σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του οικονομικά ανώτερου σου. Είπαμε, είσαι ελεύθερος να διαλέξεις... ανάμεσα σε δύο άτομα που προβάλλονται διαρκώς από τα ΜΜΕ, ενώ κάθε άλλη δυνατή επιλογή κρίνεται ανεπαρκής και επικίνδυνη. Μην είσαι αχάριστος.

Έστω και με αυτά τα δεδομένα όμως, θα περίμενε κανείς πως θα επικρατούσε μια λογική του τύπου "το μη χείρον βέλτιστον", έτσι ώστε να μην υφαρπάξει τα ηνία της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο ένας άνθρωπος ανοιχτά ρατσιστής, μισογύνης, ομοφοβικός, αρνητής του φαινομένου του θερμοκηπίου, ο οποίος θα δώσει χωρίς καμία αιδώ και ανοιχτά το "σήμα" στους μεγάλους επιχειρηματίες της Αμερικής να καταργήσουν κάθε εργασιακό κεκτημένο και ενδεχομένως να περιορίσει το δικαίωμα της κάθε γυναίκας στην έκτρωση!

Η αντίδραση μου στο αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών, από την Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη.

Τα επικίνδυνα εμβόλια και άλλα Αισώπεια παραμύθια

Κεφάλαιο Πρώτο, Βιολογία Γενικής, Γ' Λυκείου:
"Στην ενεργητική ανοσία ο οργανισμός μπορεί να δεχτεί μια ποσότητα εμβολίου το οποίο περιέχει νεκρούς ή εξασθενημένους μικροοργανισμούς ή τμήματά τους (τεχνητός τρόπος). Το εμβόλιο, όπως θα έκανε και ο ίδιος ο μικροοργανισμός, ενεργοποιεί τον ανοσοβιολογικό μηχανισμό, για να παραγάγει αντισώματα και κύτταρα μνήμης. Το άτομο που εμβολιάζεται δεν εμφανίζει συνήθως τα συμπτώματα της ασθένειας και φυσικά δεν τη μεταδίδει."

Φαίνεται πως η διδασκαλία της βιολογίας έχει μετατραπεί, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, σε εξιστόρηση και παράθεση απλών θεωριών, τις οποίες συντάσσουν οι δογματικοί επιστήμονες που καταστρώνουν στα εργαστήρια της Bayer και της Monsanto διαβολικά σχέδια για την ποδηγέτηση του ανθρώπινου πληθυσμού.

Ως αποτέλεσμα της έλλειψης βασικών γνώσεων βιολογίας και της ολοένα αυξανόμενης συνωμοσιολογίας γύρω από τις υποτιθέμενες συνέπειες στην υγεία των εμβολιαζόμενων, διαβάζουμε σήμερα πως βρέφος ούτε 2 μηνών πέθανε καθώς δεν είχε πραγματοποιήσει το προβλεπόμενο εμβόλιο κατά του κοκκύτη.

Ένα ακόμα δείγμα των καιρών. Ένα ακόμα σύμπτωμα των αλλεπάλληλων και αλληλένδετων παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας, η ρίζα των οποίων εντοπίζεται στο ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα.

http://ellinikahoaxes.gr/2016/10/17/pertussis

Υ.Γ. Δεν τίθεται θέμα εξωραϊσμού της δράσης των Bayer και Monsanto. Απλή αναφορά ονομάτων.

Στον γυάλινο πύργο... for the greater good of God.

Η οικονομική κρίση της τελευταίας εξαετίας η οποία πλήττει καθημερινά το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει δυσμενώς, στο χρηματικό (και χρηματιστικό, προς θεού)κομμάτι της, και την Εκκλησία Α.Ε. Τα έσοδα φαίνεται πως μειώνονται με εκθετικούς ρυθμούς σε μια επιχείρηση που ανθούσε και έδειχνε να είναι πολλά υποσχόμενη, αλλά πως να το κάνεις, τα φορολογικά και ψυχολογικά βάρη είναι κολοσσιαία, και που χρόνος για να πας στην εκκλησία την Κυριακή, και που λεφτά για θρησκευτικό γάμο θα μου πεις. Και θα συμφωνήσω. Και προ κρίσης, και με πολύ χρόνο και πολλά λεφτά θα συμφωνούσα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Λέγαμε λοιπόν πως το πελατολόγιο μειώνεται ραγδαία, επομένως σαν εταιρεία που σέβεσαι τον εαυτό σου καλείσαι να περισώσεις ό,τι δύνασαι προκειμένου να βγάλεις τα προς το ζην, γιατί η αγορά εργασίας είναι σκληρή και πλήρως ανταγωνιστική στο πεδίο της μυθολογίας. Anyway, ένας τρόπος είναι γνωστός, δοκιμασμένος και ιδιαίτερα αποτελεσματικός (βλ. χρεοκοπημένη Γερμανία και 2ος Παγκόσμιος),η δημιουργία ενός πλασματικού εχθρού και η συσπείρωση του "ποιμνίου" (πολιτικού τότε, θρησκευτικού τώρα) προς την αντιμετώπιση αυτού. 

Κατά συνέπεια, πληθαίνουν οι πολίτες εκείνοι οι οποίοι στο όνομα της θρησκείας τους, στην περιπτωσή μας της Ορθόδοξης Χριστιανικής, χτίζουν έναν γυάλινο πύργο στον οποίο κλείνονται, περιχαρακώνονται και βαφτίζουν κάθε τι το οποίο δεν φέρει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά του ποιμνίου κλειδώνεται έξω από αυτό και αφήνεται στη μοίρα του.

Τρανταχτό παράδειγμα η απόρριψη των παιδιών προσφύγων από αρκετά σχολεία της Θεσσαλονίκης και της Λέσβου. Οι εμφορούμενοι από αμιγώς χριστιανικά αισθήματα και -αποκλειστικά κατ'ευφημισμόν- πολίτες βάζουν λουκέτο με το "έτσι θέλω" στη μόνη ευκαιρία των προσφυγόπουλων για υγιή ένταξη στην ελληνική κοινωνία. Και η πρόφαση; Μα φυσικά η αλλοίωση του δυτικοχριστιανικού πολιτισμού μας, αλλά και η αδυναμία ένταξης τους (!) λόγω της διαφορετικής θρησκευτικής τους πίστεως.

Ο "άγιος αναρχικός", όπως χαρακτήριζε ο Νίτσε τον Χριστό, σίγουρα θα ήταν απογοητευμένος από τους σύγχρονους ακόλουθους του, αν και κατά πως φαίνεται, θα έμενε έξω από τον πολυπόθητο γυάλινο πύργο.

Μ' αυτά και μ' αυτά, έρχεται στο νου το τραγούδι των Iron Maiden, το οποίο ταιριάζει γάντι στην κατάσταση μας. Ή μάλλον στην κατάντια μας. For the Greater Good of God λοιπόν.

He gave his life for us

He fell upon the cross

To die for all of those

Who never mourn his loss

Ο αποδιοπομπαίος τράγος και η σιωπή των αμνών

Από την διαμόρφωση των πρώτων πολιτικών μαζών της αρχαιότητας, τα λογικά άλματα και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι μοιάζανε πάντα λύσεις απλές, οικονομικές και τελεσφόρες, για τα εκάστοτε προβλήματα του μεγάλου/σημαντικού/δημοσίου προσώπου που αποκτούσαν κοινωνικό χαρακτήρα.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα σήμερα σε μια τυπικά Ευρωπαϊκή χώρα, της οποίας οι πολιτικές -και όχι μόνο- συζητήσεις θα έπρεπε να διαπνέονται από το πνεύμα της Αναγέννησης όσον αφορά στην συνεχή αμφισβήτηση και τον επαναπροσδιορισμό των αρχών που διέπουν την ιδιωτική και την κρατική συμπεριφορά. Αντιθέτως, καθώς οι επικλήσεις στην αυθεντία από τα έδρανα της βουλής και οι αναφορές σε Μοντεσκιέ και Ρουσώ μας προκαλούν ένα μειδίαμα που καταπνίγει ένα εκκωφαντικό γέλιο ή κλάμα, ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης παρακολουθεί ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να παραδίδεται στον φονταμενταλισμό, στην πλήρη κατάργηση της λογικής.

Ένα κομμάτι διόλου ευκαταφρόνητο, το οποίο θεωρεί πως για τα προβλήματα του φέρουν την ευθύνη οι προσφυγικές ροές, ένα κομμάτι που αναπολεί "δημιουργίες δρόμων" από εθνοσωτήρες που έκοβαν δεσμούς αντί να τους λύνουν.

Το χάσμα μεταξύ του γόνιμου διαλόγου και του τυφλού μίσους καλούνται να γεφυρώσουν οι πολιτικοί κατά κύριο λόγο, αλλά οι κρατούντες τα ηνία της Γηραιάς ηπείρου, όσο και αυτοί πέρα από τον Ατλαντικό, αντί για προτάσεις το μόνο που προσφέρουν τις μέρες αυτές είναι μακρόσυρτους μονολόγους και παιάνες για παλιές και νέες κατακτήσεις.

Και το βάρος πέφτει στον πολίτη για άλλη μια φορά.

Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά...

Με βάση τις αντιδράσεις που πυροδότησε, είναι σίγουρο πως οι παροικούντες την ιντερνετική Ιερουσαλήμ γνωρίζουν περί της απόφασης του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού του Δήμου Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με την οποία οι παραπάνω δεν επιτρέπουν την φοίτηση παιδιών προσφύγων στο εν λόγω σχολείο της περιοχής, απειλώντας με κατάληψη(!) εάν το συγκεκριμένο αίτημα δεν γίνει δεκτό.

Δεν βρίσκω κάτι το μεμπτό προσωπικά. Ακολουθούμε και παρακολουθούμε με την συμπεριφορά μας τα ευρωπαϊκά trends. Εμπρός στον δρόμο του Ορμπάν και του Φαράτζ για έναν ολοκαίνουριο ρηξικέλευθο σκοταδισμό με αυστηρή προσήλωση σε βιολογικούς αναχρονισμούς για το κερασάκι στην τούρτα.

Για άλλη μια φορά ο Έλληνας στρέφει το πρόσωπο του αλλού, μακριά από αυτόν που κλαίει και μετά μανίας, "υπερηφανείας" και περίσσειας εθνικοφροσύνης σβήνει με κηροζίνη την φωτιά.

Να σου χαρίσω αν θες το δάκρυ

Μα αν με χτυπάς πού θα βρούμ' άκρη

Σ' αυτή την ποντικοπαγίδα

Που ήταν παλιά γλυκιά πατρίδα

Ακόμα κι αν σου φταίει

Αυτός που ακούς να κλαίει

Με κηροζίνη αν πας να σβήσεις την φωτιά

Κάρβουνο αμέσως θα γενείς

Κι εσύ κι αυτός κι αυτοί κι εμείς

Κάρβουνο σκέτο θα γενείς

Κι ούτε που θα ξαναφανείς

Ο τελευταίος σταθμός

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια, 

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά, 

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν’ στιγμές, 

κύμα που σκάει σ’ ακτές, 

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα, 

δάσος και ερημιά, 

αυτή ήταν η ψυχή μου, 

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.

- Θάνος Ανεστόπουλος

Καλό ταξίδι.

"Δεν σου αρέσει το Suicide Squad; Αποκλείεται είναι ταινιάρα."

ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παρόν συγγραφικό τερατούργημα δεν είναι κριτική για την ταινία. Υπάρχουν καλύτεροι (και χειρότεροι τώρα που το σκέφτομαι) από εμένα για τη δουλειά αυτή.
Ακολουθεί μικρή εισαγωγή για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι το Suicide Squad, που αποτελεί μόνο την αφορμή για τις παρακάτω "σκέψεις", ο Θεός να τις κάνει, αν υπάρχει -χλωμό-.

Όπως το '68

Λίγο πριν στο τέρμα φτάσει

τους κανόνες σπάει, αμάρτησε.

Στη χαρά δεν συμμετέχει,

τη ζωή πιότερο αγάπησε.

Τα βλέμματα όλα πάνω του
χειροκροτήματα, φωνές πολλές.
Στο βάθος χρήματα και βάθρο
μα οι κραυγές κι οι μνήμες δυνατές.

Το νήμα κόπηκε από πριν,

διόλου δεν τον νοιάζει.

Τα χέρια και η ψυχή ψηλά,

"όπως το '68" φωνάζει.

Δύο κονιάκ ακόμα

Όσο η ζωηρή φλόγα του ζίππο αναπτήρα του αγκάλιαζε το εργοστασιακό τσιγάρο που έβγαλε από την ασημένια ταμπακιέρα και τοποθέτησε περιτέχνως ανάμεσα στα ροζιασμένα χείλη του, ο Τζόναθαν με δέος παρατηρούσε την φιέστα χρωμάτων που παρήγαγε η αντανάκλαση του φωτός του κεντρικού πολυελαίου του μαγαζιού στα εκατοντάδες μπουκάλια του μπαρ.

Παιχνίδια του μυαλού

Αποπνικτική η ατμόσφαιρα, αποκύημα ενός συμπλέγματος αφόρητης ζέστης και υγρασίας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς ένα βράδυ Παρασκευής σε ένα καθόλα ήσυχο προάστιο της Νεβάδα, το οποίο εδρεύει καταμεσής της ερήμου. Η καυτή άσφαλτος συμμετέχει στο ανοσιούργημα αυτό του καιρού, επιβραδύνοντας τις ήδη αργές και επίπονες από την ηλικία και τις καταχρήσεις κινήσεις του σώματος μου, το οποίο εξέρχεται από το τοπικό πανδοχείο και αναζητά την μηχανή του.

Πανσέληνος στην Αθήνα

Πανσέληνος στο εβένινο πέπλο του ουρανού, και είναι μια από αυτές τις βραδιές τις λουσμένες με μια απόκοσμη μαγεία, όπου οι δείκτες των ρολογιών μοιάζουν να έχουν κολλήσει σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Μια συγκεκριμένη ώρα, διαφορετική για τον καθένα, χαραγμένη στον καθένα μας.

Το χαλασμένο jukebox

Βουβή και ανώφελη μουσική

και το jukebox όσο και να γυρνά

τη φωνή σου προσμένω να ακούσω.

Κόκκινο κρασί και στο μπαλκόνι

περαστικοί περνούν σωρό,

η συντροφιά μου απόψε ίσως να ναι

μια ελεγεία και ένα σονέτο

που θα πλημμυρίσει τις αισθήσεις μου

με τη ποίηση που αποζητώ

από τότε που έφυγες,

εσύ.

Με κόπο γράφω,

και ίσως κάποτε ένα άσμα μου

πλησιάσει το κάλλος που σου χάρισαν

απλόχερα αυτοί που ορίζουν

τα του θλιβερού 

χωρίς την παρουσία σου

κόσμου.

Βράδυ Σαββάτου

Βράδυ Σαββάτου. Και ενώ οι επιταγές του κοινωνικού συνόλου στο οποίο τυπικά εντάσσομαι, δηλαδή των ακαδημαϊκών πολιτών, είναι ξεκάθαρες και μου επιβάλλουν να ανοίξω την παλιακή, ξύλινη ντουλάπα μου και να φορέσω ό,τι καλύτερο μπορώ να βρω ανάμεσα στα ομολογουμένως όχι μοδάτα συστατικά της γκαρνταρόμπας μου, εγώ σταθερός στις υποτιθέμενες αξίες μου φυλάσσω Θερμοπύλες και μένω στην θαλπωρή του σπιτιού.