Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Για το νέο έτος (ξανά)

Τελευταίες ώρες του 2017 λοιπόν, και για να μην επαναλαμβανόμαστε καθότι τα λέγαμε και πέρυσι, μια ακόμη Κυριακή σαν όλες τις άλλες θα περάσει, τα λαμπιόνια θα σβήσουν, οι φανταχτερές βιτρίνες θα ξεθωριάσουν, ο ίλιγγος των γιορτών θα δώσει την θέση του στην καθημερινότητα.

Εφόσον απογυμνώσεις τις μέρες αυτές από το οποιοδήποτε θρησκευτικό/πνευματικό νόημα τους αποδίδεται (από λίγους πια) σήμερα, αλλά και από το πιο συνηθισμένο εορταστικό κλίμα που βρίθει δώρων, πάρτι, φαγητών και ποτών, τι θα μείνει; Ακόμα και αν συνειδητά αποφασίσεις να διατηρήσεις αυτή τη συνήθεια ως κάτι εθιμοτυπικό που σου προσφέρει χαρούμενες στιγμές, τι το ιδιαίτερο εμφανίζει η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς;

Ίσως να ναι, σε μεγάλο μέρος, η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα, μια καθαρή σελίδα. Για να ακουστεί ξανά ο κρότος του πιστολιού και να μπεις άλλη μια φορά στον στίβο της ζωής, τρέχοντας με την ίδια ζωντάνια και ενστικτώδη χαρά, όπως στα πρώτα παιδικά σου χρόνια, όπου δεν σε ενδιέφερε και ιδιαίτερα το αύριο, άλλα το έντονο του τώρα.

Όμως, για εμένα, θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο και ρομαντικό θα έλεγε κανείς, όχι απαραίτητα με την ερωτική σημασία της λέξης, κάτι να είχε μείνει στις καρδιές από την πρώτη Χριστιανική αφήγηση της γέννησης και της αυτοθυσίας των γονιών για εκείνον που καμία σημασία δεν έχει στην τελική αν ήταν θεός ή άνθρωπος. Από την αλήθεια και την ανθρωπιά αυτού του για κάποιους υπερφυσικού γεγονότος.

Δεν λέω, πλάκα έχει να αναφέρεσαι στις ρίζες των Χριστουγέννων σε παγανιστικές γιορτές για το χειμερινό ηλιοστάσιο και στο κατά πόσο δεν στέκει ιστορικά η "ιστορία" αυτή. Αυτά είναι γνωστά και η συγκεκριμένη συζήτηση δεν θα τελειώσει ποτέ. Το θέμα πια είναι τι θα χτίσουμε στη βάση αυτή. Και το ιδανικό θα ήταν, κρατώντας το απόσταγμα της αφήγησης αυτής, να χτίζουμε ουσιώδεις σχέσεις, και να επιδιώκουμε ουσιαστικές στιγμές, να επιστρέψουμε στον πυρήνα που βρίσκεται πίσω από την επιφάνεια των γκλίτερ και της "μαγείας των ημερών".

Και τώρα λίγες ευχές, όχι για την τύχη, αλλά για εμάς να τις υλοποιήσουμε. Καλή χρονιά, με περισσότερα (καλά) βιβλία, με περισσότερη μουσική, με περισσότερες ταινίες, με περισσότερο διάλογο. Λιγότερη δυστυχία, και περισσότερη επανάσταση, σε κάθε επίπεδο (να μην κάνουμε και Καμυικό reference;).

Υ.Γ. Γιατί δεν σας άρεσε το Last Jedi είστε καλά;

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

Στον σταθμό


Κάθε φορά που βαδίζεις στον σταθμό
αισθάνεσαι γύρω σου μια αύρα γνώριμη, γεμάτη ζεστασιά 
αλλά κι ανεκπλήρωτα θέλω 
που αιωρούνται, εγκλωβισμένα σε στιγμές που χάθηκαν, 
περιμένοντας να δικαιωθούν,
να μιλήσουν μέσα από τις πράξεις σου.

Οι πόθοι και τα πάθη σου γίνονται ένα με αυτά,
ζητούν την εξιλέωση
και εσύ μαζί τους θες να εξαγνιστείς. 
Σου φωνάζουν
να προλάβεις την αναπόφευκτη αναχώρηση, 
να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου 
για να την πολεμήσεις, 
να την αναβάλλεις όσο γίνεται περισσότερο,
να βιώσεις ό,τι οι αισθήσεις σου προστάζουν.

Στο θυμικό μας ο σταθμός είναι αγκαλιά με το αντίο. 
Το "καλωσόρισες" κρατάει για λίγο, 
το "φεύγω" για πάντα. 
Ας φροντίσουμε, για όσο μένουμε στην αποβάθρα, να ζήσουμε.
Ή να ανεβούμε μαζί στο τρένο.

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Ο ένοχος


Ο επιθεωρητής καταγράφει το σύνολο των στοιχείων, επισκέπτεται για δεύτερη ή και τρίτη φορά αν χρειαστεί τον τόπο του εγκλήματος, καταβάλλει κάθε προσπάθεια, όσο οι σωματικές και ψυχικές δυνάμεις του επιτρέπουν, να ανασυνθέσει τη σκηνή του φόνου. Η παράνομη πράξη έχει μετατραπεί σε γρίφο, κάτι το οποίο σύντομα πρέπει να διευθετηθεί καθώς θα τον κυριεύσει. Ποιος είναι ο υπαίτιος άραγε, και ποιά η αφορμή;

Συνήθως στην τελική εκείνος που έδρασε εκτός του νόμου αποκαλύπτεται, όμως μαζί του αποκαλύπτεται και η ιστορία του, και υπό διαφορετικό πρίσμα θεωρούμε την υπόθεση, τώρα όλα βγάζουν νόημα, τώρα κάθε παρεξήγηση ξεδιαλύνεται. Ο επιθεωρητής σε αυτό το σημείο αντιμετωπίζει ένα τρομερό δίλημμα: φταίει ο "εγκληματίας" τελικά; Πρέπει η πράξη αυτή καθ'αυτή να τιμωρηθεί ή τα κίνητρα την δικαιολογούν;

Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με δεκάδες διαφορετικούς ανθρώπους, καθένας με τον προσωπικό του τρόπο συμπεριφοράς, ο οποίος πολλές φορές μπορεί να μοιάζει ιδιαίτερος, ακόμα και εκτός από τα πλαίσια του κοινωνικά παρατηρούμενου.

Ο επιθεωρητής εδώ ξεχωρίζει από το πλήθος κάποιον που του κινεί το ενδιαφέρον, γιατί η συμπεριφορά του φαίνεται ασυνήθιστη, μάλλον κρύβει επιθυμίες άρρητες, βαθιά κρυμμένες. Καλείται να διαβάσει τον χαρακτήρα του, και αυτό τον εξιτάρει, αλλά και τον φοβίζει παράλληλα, καθώς παραμένει ένας άγνωστος. Ο ένοχος θα αποκαλυφθεί ξανά, και το έγκλημα που διέπραξε: να ερωτευθεί. Το πρόσωπο του ξεπροβάλλει από το σκοτάδι, γίνεται γνώριμο και τα μέχρι πρότινος ασυνάρτητα λόγια και κινήσεις υπό το σεληνόφως μοιάζουν λογικά και επιβεβλημένα. Το βάρος για άλλη μια φορά στον πρωταγωνιστή μας. Θα καταδικάσει τον εγκληματία, ή θα παραδοθεί στο συναίσθημα και θα εγκαταλείψει την ιδιότητα του, συνεργός στην ειδεχθή πράξη;

Η συνέχεια στις οθόνες, στα αστυνομικά βιβλία ή κάπου πολύ πιο κοντά - εκεί που τελικά έχει σημασία.