Κρίμα

Κρίμα. Δεδομένη η επιστροφή στο τέλμα.

Ποίημα. Εξίσου δεδομένης και ανούσιας αυτοπροβολής. 

Κέρμα που γυρνάει - κορώνα ή γράμματα. 

Πόνος ή λήθη για απόψε;

Λήμμα: αδιέξοδο. Αφόρητη πλήξη και καύσωνας,

δέρμα στεγνό και οι φλέβες ανάγλυφες, 

το μόνο χρώμα εδώ γύρω.

Σχήμα. Το κάθε τι. Όχι βίωμα όχι εικόνα όχι ήχος. 

Απλά αφηρημένες γραμμές και απατηλές μνήμες.

Καμία σύνδεση, κανένα νήμα. Κανένας στόχος.

Κρίμα.

Για το νέο έτος (ξανά)

Τελευταίες ώρες του 2017 λοιπόν, και για να μην επαναλαμβανόμαστε καθότι τα λέγαμε και πέρυσι, μια ακόμη Κυριακή σαν όλες τις άλλες θα περάσει, τα λαμπιόνια θα σβήσουν, οι φανταχτερές βιτρίνες θα ξεθωριάσουν, ο ίλιγγος των γιορτών θα δώσει την θέση του στην καθημερινότητα.

Εφόσον απογυμνώσεις τις μέρες αυτές από το οποιοδήποτε θρησκευτικό/πνευματικό νόημα τους αποδίδεται (από λίγους πια) σήμερα, αλλά και από το πιο συνηθισμένο εορταστικό κλίμα που βρίθει δώρων, πάρτι, φαγητών και ποτών, τι θα μείνει; Ακόμα και αν συνειδητά αποφασίσεις να διατηρήσεις αυτή τη συνήθεια ως κάτι εθιμοτυπικό που σου προσφέρει χαρούμενες στιγμές, τι το ιδιαίτερο εμφανίζει η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς;

Ίσως να ναι, σε μεγάλο μέρος, η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα, μια καθαρή σελίδα. Για να ακουστεί ξανά ο κρότος του πιστολιού και να μπεις άλλη μια φορά στον στίβο της ζωής, τρέχοντας με την ίδια ζωντάνια και ενστικτώδη χαρά, όπως στα πρώτα παιδικά σου χρόνια, όπου δεν σε ενδιέφερε και ιδιαίτερα το αύριο, άλλα το έντονο του τώρα.

Όμως, για εμένα, θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο και ρομαντικό θα έλεγε κανείς, όχι απαραίτητα με την ερωτική σημασία της λέξης, κάτι να είχε μείνει στις καρδιές από την πρώτη Χριστιανική αφήγηση της γέννησης και της αυτοθυσίας των γονιών για εκείνον που καμία σημασία δεν έχει στην τελική αν ήταν θεός ή άνθρωπος. Από την αλήθεια και την ανθρωπιά αυτού του για κάποιους υπερφυσικού γεγονότος.

Δεν λέω, πλάκα έχει να αναφέρεσαι στις ρίζες των Χριστουγέννων σε παγανιστικές γιορτές για το χειμερινό ηλιοστάσιο και στο κατά πόσο δεν στέκει ιστορικά η "ιστορία" αυτή. Αυτά είναι γνωστά και η συγκεκριμένη συζήτηση δεν θα τελειώσει ποτέ. Το θέμα πια είναι τι θα χτίσουμε στη βάση αυτή. Και το ιδανικό θα ήταν, κρατώντας το απόσταγμα της αφήγησης αυτής, να χτίζουμε ουσιώδεις σχέσεις, και να επιδιώκουμε ουσιαστικές στιγμές, να επιστρέψουμε στον πυρήνα που βρίσκεται πίσω από την επιφάνεια των γκλίτερ και της "μαγείας των ημερών".

Και τώρα λίγες ευχές, όχι για την τύχη, αλλά για εμάς να τις υλοποιήσουμε. Καλή χρονιά, με περισσότερα (καλά) βιβλία, με περισσότερη μουσική, με περισσότερες ταινίες, με περισσότερο διάλογο. Λιγότερη δυστυχία, και περισσότερη επανάσταση, σε κάθε επίπεδο (να μην κάνουμε και Καμυικό reference;).

Υ.Γ. Γιατί δεν σας άρεσε το Last Jedi είστε καλά;

Στον σταθμό

Κάθε φορά που βαδίζεις στον σταθμό

αισθάνεσαι γύρω σου μια αύρα γνώριμη, γεμάτη ζεστασιά 

αλλά κι ανεκπλήρωτα θέλω 

που αιωρούνται, εγκλωβισμένα σε στιγμές που χάθηκαν, 

περιμένοντας να δικαιωθούν,

να μιλήσουν μέσα από τις πράξεις σου.

Οι πόθοι και τα πάθη σου γίνονται ένα με αυτά,

ζητούν την εξιλέωση

και εσύ μαζί τους θες να εξαγνιστείς. 

Σου φωνάζουν

να προλάβεις την αναπόφευκτη αναχώρηση, 

να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου 

για να την πολεμήσεις, 

να την αναβάλλεις όσο γίνεται περισσότερο,

να βιώσεις ό,τι οι αισθήσεις σου προστάζουν.

Στο θυμικό μας ο σταθμός είναι αγκαλιά με το αντίο. 

Το "καλωσόρισες" κρατάει για λίγο, 

το "φεύγω" για πάντα. 

Ας φροντίσουμε, για όσο μένουμε στην αποβάθρα, να ζήσουμε.

Ή να ανεβούμε μαζί στο τρένο.

Ο ένοχος

Ο επιθεωρητής καταγράφει το σύνολο των στοιχείων, επισκέπτεται για δεύτερη ή και τρίτη φορά αν χρειαστεί τον τόπο του εγκλήματος, καταβάλλει κάθε προσπάθεια, όσο οι σωματικές και ψυχικές δυνάμεις του επιτρέπουν, να ανασυνθέσει τη σκηνή του φόνου. Η παράνομη πράξη έχει μετατραπεί σε γρίφο, κάτι το οποίο σύντομα πρέπει να διευθετηθεί καθώς θα τον κυριεύσει. Ποιος είναι ο υπαίτιος άραγε, και ποιά η αφορμή;

Συνήθως στην τελική εκείνος που έδρασε εκτός του νόμου αποκαλύπτεται, όμως μαζί του αποκαλύπτεται και η ιστορία του, και υπό διαφορετικό πρίσμα θεωρούμε την υπόθεση, τώρα όλα βγάζουν νόημα, τώρα κάθε παρεξήγηση ξεδιαλύνεται. Ο επιθεωρητής σε αυτό το σημείο αντιμετωπίζει ένα τρομερό δίλημμα: φταίει ο "εγκληματίας" τελικά; Πρέπει η πράξη αυτή καθ'αυτή να τιμωρηθεί ή τα κίνητρα την δικαιολογούν;

Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με δεκάδες διαφορετικούς ανθρώπους, καθένας με τον προσωπικό του τρόπο συμπεριφοράς, ο οποίος πολλές φορές μπορεί να μοιάζει ιδιαίτερος, ακόμα και εκτός από τα πλαίσια του κοινωνικά παρατηρούμενου.

Ο επιθεωρητής εδώ ξεχωρίζει από το πλήθος κάποιον που του κινεί το ενδιαφέρον, γιατί η συμπεριφορά του φαίνεται ασυνήθιστη, μάλλον κρύβει επιθυμίες άρρητες, βαθιά κρυμμένες. Καλείται να διαβάσει τον χαρακτήρα του, και αυτό τον εξιτάρει, αλλά και τον φοβίζει παράλληλα, καθώς παραμένει ένας άγνωστος. Ο ένοχος θα αποκαλυφθεί ξανά, και το έγκλημα που διέπραξε: να ερωτευθεί. Το πρόσωπο του ξεπροβάλλει από το σκοτάδι, γίνεται γνώριμο και τα μέχρι πρότινος ασυνάρτητα λόγια και κινήσεις υπό το σεληνόφως μοιάζουν λογικά και επιβεβλημένα. Το βάρος για άλλη μια φορά στον πρωταγωνιστή μας. Θα καταδικάσει τον εγκληματία, ή θα παραδοθεί στο συναίσθημα και θα εγκαταλείψει την ιδιότητα του, συνεργός στην ειδεχθή πράξη;

Η συνέχεια στις οθόνες, στα αστυνομικά βιβλία ή κάπου πολύ πιο κοντά - εκεί που τελικά έχει σημασία.

Αρέσουν στον Πλάτωνα οι ρομαντικές ταινίες;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι επιφυλάσσει το μέλλον για τα κινηματογραφικά ζευγάρια των ρομαντικών ταινιών, όταν οι τίτλοι τέλους κάνουν την εμφάνιση τους; Το τελικό συνήθως πλάνο αφήνει τους πρωταγωνιστές μας σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, αγκαλιασμενους, να φιλιούνται και ίσως να δίνουν υποσχέσεις δέσμευσης ή αιώνιας αγάπης. "Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες" μάλλον θα 'χεις πει. Πόσο θα κρατήσει άραγε αυτό; Άντε περίπου εννιά μήνες ακόμα θα σου πουν οι ψυχολόγοι. Πόσο να μείνει ο Ρίτσαρντ Γκιρ με την Τζούλια Ρόμπερτς, πόσο η Belle με τον πρίγκηπα; Σίγουρα οι έρωτες και τα πάθη θα έχουν ημερομηνία λήξης.

Κάτι που χαρακτηρίζει ακόμα τις ρομαντικές ταινίες είναι οι ευκολίες. Οι συνεχείς και πολλαπλές συμπτώσεις που ευνοούν τους χαρακτήρες και την μεταξύ τους σχέση, σαν ένα μεταφυσικό σχέδιο που εκπληρώνεται στην εντέλεια, σαν μια απόφαση προειλημμένη από τον Θεό Έρωτα ο οποίος τοποθετεί τα πιόνια στα κατάλληλα σημεία, ώστε να εκτυλιχθεί το παιχνίδι του. Και ξαφνικά εσύ, στο κοινό, πετάγεσαι και με το δίκιο σου θα πεις ξανά "μα αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν στη πραγματικότητα". Συμβαίνουν;

Απάντηση στο πρώτο ερώτημα: έχει καμία σημασία το τέλος; Και η ίδια η ζωή μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως πτώση, ως παρατεταμένη αρρώστια, ως αναβολή της αναπόφευκτης απώλειας. Αλλά προτιμούμε να τη δούμε ως δημιουργία, ως Τέχνη, ως αγάπη, ακόμα κι αν εσωκλείει πόνο και αγωνία. Ο Πλάτωνας θα συμφωνούσε εδώ μαζί μας πώς ο καθαρός, ο Ουράνιος όπως τον αποκαλούσε έρωτας(σε αντίθεση με τον αγοραίο, τον Πάνδημο) είναι ακριβώς εκείνη η δύναμη η ανώτερη από τον θάνατο, εκείνη που θα σου εξασφαλίσει την αθανασία, έστω και αν αυτή κρατήσει για μια στιγμή.

Απάντηση στο δεύτερο ερώτημα: χωρίς να δώσουμε υπερφυσική χροιά στην εξήγηση μας, εφόσον οι Δύο έχουν ως κοινό στόχο την ένωση, θα υπερβούν τους οποιουσδήποτε περιορισμούς, θα διαβούν τον δικό τους Ρουβίκωνα και θα κερδίσουν, μα και θα ηττηθούν ταυτόχρονα. Κάθε κίνηση τους ίσως να μοιάζει στα μάτια του άλλου απρόσμενη και ανέφικτη. Μια τυχαία συνάντηση που θα κάνει ακόμα και μια Δευτέρα υποφερτή, μια κοινή σκέψη που ο συνομιλητής σου εκφράζει μόλις πριν την ξεστομίσεις. Τίποτα δεν είναι παράλογο. Οι Δύο, με την επιθυμία για όπλο και οδηγό, φοβισμένοι μα πάντα θαρραλέοι, τα καταφέρνουν, εκθρονίζουν το τυχαίο, το βέβαιο αρπάζει τα ηνία και γίνονται πια ένα.

Μόνο οι ερωτευμένοι μένουν ζωντανοί

Μετά από κάτι χρόνια λοιπόν νέο κείμενο μισοκριτική/μισοwannabe δοκιμιακές σκέψεις πάνω στον έρωτα (?). Τέλος πάντων... Όπως ίσως τα γραπτά της σελίδας επιτρέπουν να φανεί, ο υποφαινομενος και υπογράφων εν γένει στέκεται κριτικά και με επιφύλαξη απέναντι στο φαινόμενο έρωτας/αγάπη. Υπάρχει άραγε η μοναδική αγάπη, είναι επιβεβλημένη; Είναι νομοτελειακό να χαθεί η φλόγα του έρωτα ή εμείς υπεύθυνοι για τον άδικο χαμό της; Τις ερωτήσεις αυτές προσπαθεί να απαντήσει μία ιδιαίτερη, ρομαντική και μαγευτική μέσα στην απλότητα της ταινία, το Only Lovers Left Alive του Jim Jarmusch.

Ο Αδάμ και η Εύα(όχι τυχαία επιλεγμένα ονόματα για δύο φιγούρες αγγελικά πλασμένες)είναι βαμπίρ, μα δεν θυμίζουν σε τίποτα τα αιμοδιψή πλάσματα του παρελθόντος. Είναι πια οι κατεξοχήν άνθρωποι ή μάλλον οι μόνοι που έχουν πια ανθρωπιά, καθότι βιολογικά βρίσκονται μεταξύ ζωντανού και νεκρού. Αγαπούν την φύση, τη μουσική, το χορό. Ασχολούνται με την ποίηση, τη λογοτεχνία, το σκάκι. Αντιθέτως, οι συμβατικοί πια άνθρωποι έχουν γίνει "ζόμπι", όπως ο Αδάμ τους αποκαλεί. Δεν είναι κύριοι του εαυτού τους αλλά υποχείρια πολυεθνικών που μολύνουν το ίδιο τους το αίμα μέσω του νερού, και κυβερνήσεων που τους χρησιμοποιούν ως αναλώσιμα πιόνια σε πολέμους για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών (Γίνονται πόλεμοι για το νερό ή ακόμα τσακώνονται για το πετρέλαιο;).

Στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα του σύγχρονου Ντιτρόιτ, όπου τόσο η οικονομική όσο κι η αξιακή κρίση αποτυπώνονται στο σκοτεινό και παρηκμασμένο βιομηχανικό τοπίο, ο Αδάμ ασφυκτιά, και είναι έτοιμος να ανταλλάξει την αιώνια ζωή στην κόλαση των ζόμπι(η κόλαση είναι οι άλλοι προμήνυε ο Σαρτρ, και αν είσαι μορφωμένο και γοητευτικό βαμπίρ που έχει ζήσει σε αυτή για αιώνες, σίγουρα το νιώθεις στο πετσί σου) με την σιγουριά του θανάτου.

Σε τι έχει να ελπίζει; Τι απεμεινε στον πλανήτη αυτό εκτός απο παράλογη μισαλλοδοξια, τοξικα τοπία κι ακομα περισσότερο τοξικούς ανθρώπους;

Η επιστήμη.
Η τέχνη.
Μα πάνω από όλα, η Εύα. Ο ενσαρκωμένος Έρωτας. Η άφιξη της σηματοδοτεί την αναγέννηση του και είναι αφορμή για νέες κοινές περιπλανήσεις στα σώματα, για ακόμα μια βόλτα σε ένα σοκάκι που έχουν περιδιαβεί χιλιάδες φορές - κι όμως κάθε φορά είναι σαν πρώτη.

Οι δύο αποκτούν οντολογική υπόσταση, και μέσα στο περιβάλλον ηθικής και οικονομικής αβεβαιότητας διαμορφώνουν την δική τους πραγματικότητα. Δημιουργούν μια νησίδα ζωής και φωτός στην σκοτεινιά μιας βάρβαρης κοινωνικής ωμότητας όπου κάθε συναίσθημα και αδυναμία τείνουν να εκλείψουν.

Ίσως να είναι αφελείς, ξεπερασμένοι, παλιομοδίτες σε ένα "σύγχρονο" μα καθόλα αφιλόξενο υπόβαθρο. Ίσως να είναι γραφικά απομεινάρια του παρελθόντος. Όμως είναι ειλικρινείς, και ο έρωτας τους ζωογόνος. Για τους ίδιους αλλά και για την ίδια την κοινωνία. Ο έρωτας αυτός είναι η αλήθεια, είναι το μόνο που έχει απομείνει.

Συμπέρασμα: μόνο οι ερωτευμένοι μένουν ζωντανοί, οι υπόλοιποι επιβιώνουν.

Κυριακάτικο άγγιγμα

Στης νύχτας τον έβενο

η αυλαία πέφτει.

Νους και σώμα συμφωνούν

πως ένα άγγιγμα 

μονάχα λαχταρούν.

Μια επαφή

να κάνει ήχο τη σιωπή,

να δώσει νόημα 

σε μια μονότονη Κυριακή.

Μια αγκαλιά το δωμάτιο πλημμύριζε

ορχιδέες και δυόσμο.

Ένα χάδι θα μπορούσε 

να ανατινάξει τον κόσμο.

Αν σε ανταμώσω ξανά

κάνεις μας δεν γνωρίζει.

Τη γλυκιά σου ανάμνηση 

κρατώ σφιχτά,

το άγγιγμα εκείνο να θυμίζει.