Κάθε φορά που βαδίζεις στον σταθμό
αισθάνεσαι γύρω σου μια αύρα γνώριμη, γεμάτη ζεστασιά
αλλά κι ανεκπλήρωτα θέλω
που αιωρούνται, εγκλωβισμένα σε στιγμές που χάθηκαν,
περιμένοντας να δικαιωθούν,
να μιλήσουν μέσα από τις πράξεις σου.
Οι πόθοι και τα πάθη σου γίνονται ένα με αυτά,
ζητούν την εξιλέωση
και εσύ μαζί τους θες να εξαγνιστείς.
Σου φωνάζουν
να προλάβεις την αναπόφευκτη αναχώρηση,
να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου
για να την πολεμήσεις,
να την αναβάλλεις όσο γίνεται περισσότερο,
να βιώσεις ό,τι οι αισθήσεις σου προστάζουν.
Στο θυμικό μας ο σταθμός είναι αγκαλιά με το αντίο.
Το "καλωσόρισες" κρατάει για λίγο,
το "φεύγω" για πάντα.
Ας φροντίσουμε, για όσο μένουμε στην αποβάθρα, να ζήσουμε.
Ή να ανεβούμε μαζί στο τρένο.
αχ τι ωραίο :)
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω προφανώς κι εγώ μεγάλη αγάπη για όλα στους σταθμούς των τραίνων. Περισσότερο νομίζω αγαπώ τις ράγες και την ωραία τους γεωμετρία και το γεγονός πως ενώνονται με ξύλα κι από κάτω τους υπάρχουν πέτρες, πόσα υλικά συνδυάζουν :)
χαίρομαι επίσης για το φηλινγκ αυτού του ποστ, τα καλύτερα εύχομαι :*