Τελευταίες ώρες του 2017 λοιπόν, και για να μην επαναλαμβανόμαστε καθότι τα λέγαμε και πέρυσι, μια ακόμη Κυριακή σαν όλες τις άλλες θα περάσει, τα λαμπιόνια θα σβήσουν, οι φανταχτερές βιτρίνες θα ξεθωριάσουν, ο ίλιγγος των γιορτών θα δώσει την θέση του στην καθημερινότητα.
Εφόσον απογυμνώσεις τις μέρες αυτές από το οποιοδήποτε θρησκευτικό/πνευματικό νόημα τους αποδίδεται (από λίγους πια) σήμερα, αλλά και από το πιο συνηθισμένο εορταστικό κλίμα που βρίθει δώρων, πάρτι, φαγητών και ποτών, τι θα μείνει; Ακόμα και αν συνειδητά αποφασίσεις να διατηρήσεις αυτή τη συνήθεια ως κάτι εθιμοτυπικό που σου προσφέρει χαρούμενες στιγμές, τι το ιδιαίτερο εμφανίζει η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς;
Ίσως να ναι, σε μεγάλο μέρος, η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα, μια καθαρή σελίδα. Για να ακουστεί ξανά ο κρότος του πιστολιού και να μπεις άλλη μια φορά στον στίβο της ζωής, τρέχοντας με την ίδια ζωντάνια και ενστικτώδη χαρά, όπως στα πρώτα παιδικά σου χρόνια, όπου δεν σε ενδιέφερε και ιδιαίτερα το αύριο, άλλα το έντονο του τώρα.
Όμως, για εμένα, θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο και ρομαντικό θα έλεγε κανείς, όχι απαραίτητα με την ερωτική σημασία της λέξης, κάτι να είχε μείνει στις καρδιές από την πρώτη Χριστιανική αφήγηση της γέννησης και της αυτοθυσίας των γονιών για εκείνον που καμία σημασία δεν έχει στην τελική αν ήταν θεός ή άνθρωπος. Από την αλήθεια και την ανθρωπιά αυτού του για κάποιους υπερφυσικού γεγονότος.
Δεν λέω, πλάκα έχει να αναφέρεσαι στις ρίζες των Χριστουγέννων σε παγανιστικές γιορτές για το χειμερινό ηλιοστάσιο και στο κατά πόσο δεν στέκει ιστορικά η "ιστορία" αυτή. Αυτά είναι γνωστά και η συγκεκριμένη συζήτηση δεν θα τελειώσει ποτέ. Το θέμα πια είναι τι θα χτίσουμε στη βάση αυτή. Και το ιδανικό θα ήταν, κρατώντας το απόσταγμα της αφήγησης αυτής, να χτίζουμε ουσιώδεις σχέσεις, και να επιδιώκουμε ουσιαστικές στιγμές, να επιστρέψουμε στον πυρήνα που βρίσκεται πίσω από την επιφάνεια των γκλίτερ και της "μαγείας των ημερών".
Και τώρα λίγες ευχές, όχι για την τύχη, αλλά για εμάς να τις υλοποιήσουμε. Καλή χρονιά, με περισσότερα (καλά) βιβλία, με περισσότερη μουσική, με περισσότερες ταινίες, με περισσότερο διάλογο. Λιγότερη δυστυχία, και περισσότερη επανάσταση, σε κάθε επίπεδο (να μην κάνουμε και Καμυικό reference;).
Υ.Γ. Γιατί δεν σας άρεσε το Last Jedi είστε καλά;
Εφόσον απογυμνώσεις τις μέρες αυτές από το οποιοδήποτε θρησκευτικό/πνευματικό νόημα τους αποδίδεται (από λίγους πια) σήμερα, αλλά και από το πιο συνηθισμένο εορταστικό κλίμα που βρίθει δώρων, πάρτι, φαγητών και ποτών, τι θα μείνει; Ακόμα και αν συνειδητά αποφασίσεις να διατηρήσεις αυτή τη συνήθεια ως κάτι εθιμοτυπικό που σου προσφέρει χαρούμενες στιγμές, τι το ιδιαίτερο εμφανίζει η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς;
Ίσως να ναι, σε μεγάλο μέρος, η ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα, μια καθαρή σελίδα. Για να ακουστεί ξανά ο κρότος του πιστολιού και να μπεις άλλη μια φορά στον στίβο της ζωής, τρέχοντας με την ίδια ζωντάνια και ενστικτώδη χαρά, όπως στα πρώτα παιδικά σου χρόνια, όπου δεν σε ενδιέφερε και ιδιαίτερα το αύριο, άλλα το έντονο του τώρα.
Όμως, για εμένα, θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο και ρομαντικό θα έλεγε κανείς, όχι απαραίτητα με την ερωτική σημασία της λέξης, κάτι να είχε μείνει στις καρδιές από την πρώτη Χριστιανική αφήγηση της γέννησης και της αυτοθυσίας των γονιών για εκείνον που καμία σημασία δεν έχει στην τελική αν ήταν θεός ή άνθρωπος. Από την αλήθεια και την ανθρωπιά αυτού του για κάποιους υπερφυσικού γεγονότος.
Δεν λέω, πλάκα έχει να αναφέρεσαι στις ρίζες των Χριστουγέννων σε παγανιστικές γιορτές για το χειμερινό ηλιοστάσιο και στο κατά πόσο δεν στέκει ιστορικά η "ιστορία" αυτή. Αυτά είναι γνωστά και η συγκεκριμένη συζήτηση δεν θα τελειώσει ποτέ. Το θέμα πια είναι τι θα χτίσουμε στη βάση αυτή. Και το ιδανικό θα ήταν, κρατώντας το απόσταγμα της αφήγησης αυτής, να χτίζουμε ουσιώδεις σχέσεις, και να επιδιώκουμε ουσιαστικές στιγμές, να επιστρέψουμε στον πυρήνα που βρίσκεται πίσω από την επιφάνεια των γκλίτερ και της "μαγείας των ημερών".
Και τώρα λίγες ευχές, όχι για την τύχη, αλλά για εμάς να τις υλοποιήσουμε. Καλή χρονιά, με περισσότερα (καλά) βιβλία, με περισσότερη μουσική, με περισσότερες ταινίες, με περισσότερο διάλογο. Λιγότερη δυστυχία, και περισσότερη επανάσταση, σε κάθε επίπεδο (να μην κάνουμε και Καμυικό reference;).
Υ.Γ. Γιατί δεν σας άρεσε το Last Jedi είστε καλά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου