Μόνο οι ερωτευμένοι μένουν ζωντανοί

Μετά από κάτι χρόνια λοιπόν νέο κείμενο μισοκριτική/μισοwannabe δοκιμιακές σκέψεις πάνω στον έρωτα (?). Τέλος πάντων... Όπως ίσως τα γραπτά της σελίδας επιτρέπουν να φανεί, ο υποφαινομενος και υπογράφων εν γένει στέκεται κριτικά και με επιφύλαξη απέναντι στο φαινόμενο έρωτας/αγάπη. Υπάρχει άραγε η μοναδική αγάπη, είναι επιβεβλημένη; Είναι νομοτελειακό να χαθεί η φλόγα του έρωτα ή εμείς υπεύθυνοι για τον άδικο χαμό της; Τις ερωτήσεις αυτές προσπαθεί να απαντήσει μία ιδιαίτερη, ρομαντική και μαγευτική μέσα στην απλότητα της ταινία, το Only Lovers Left Alive του Jim Jarmusch.

Ο Αδάμ και η Εύα(όχι τυχαία επιλεγμένα ονόματα για δύο φιγούρες αγγελικά πλασμένες)είναι βαμπίρ, μα δεν θυμίζουν σε τίποτα τα αιμοδιψή πλάσματα του παρελθόντος. Είναι πια οι κατεξοχήν άνθρωποι ή μάλλον οι μόνοι που έχουν πια ανθρωπιά, καθότι βιολογικά βρίσκονται μεταξύ ζωντανού και νεκρού. Αγαπούν την φύση, τη μουσική, το χορό. Ασχολούνται με την ποίηση, τη λογοτεχνία, το σκάκι. Αντιθέτως, οι συμβατικοί πια άνθρωποι έχουν γίνει "ζόμπι", όπως ο Αδάμ τους αποκαλεί. Δεν είναι κύριοι του εαυτού τους αλλά υποχείρια πολυεθνικών που μολύνουν το ίδιο τους το αίμα μέσω του νερού, και κυβερνήσεων που τους χρησιμοποιούν ως αναλώσιμα πιόνια σε πολέμους για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών (Γίνονται πόλεμοι για το νερό ή ακόμα τσακώνονται για το πετρέλαιο;).

Στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα του σύγχρονου Ντιτρόιτ, όπου τόσο η οικονομική όσο κι η αξιακή κρίση αποτυπώνονται στο σκοτεινό και παρηκμασμένο βιομηχανικό τοπίο, ο Αδάμ ασφυκτιά, και είναι έτοιμος να ανταλλάξει την αιώνια ζωή στην κόλαση των ζόμπι(η κόλαση είναι οι άλλοι προμήνυε ο Σαρτρ, και αν είσαι μορφωμένο και γοητευτικό βαμπίρ που έχει ζήσει σε αυτή για αιώνες, σίγουρα το νιώθεις στο πετσί σου) με την σιγουριά του θανάτου.

Σε τι έχει να ελπίζει; Τι απεμεινε στον πλανήτη αυτό εκτός απο παράλογη μισαλλοδοξια, τοξικα τοπία κι ακομα περισσότερο τοξικούς ανθρώπους;

Η επιστήμη.
Η τέχνη.
Μα πάνω από όλα, η Εύα. Ο ενσαρκωμένος Έρωτας. Η άφιξη της σηματοδοτεί την αναγέννηση του και είναι αφορμή για νέες κοινές περιπλανήσεις στα σώματα, για ακόμα μια βόλτα σε ένα σοκάκι που έχουν περιδιαβεί χιλιάδες φορές - κι όμως κάθε φορά είναι σαν πρώτη.

Οι δύο αποκτούν οντολογική υπόσταση, και μέσα στο περιβάλλον ηθικής και οικονομικής αβεβαιότητας διαμορφώνουν την δική τους πραγματικότητα. Δημιουργούν μια νησίδα ζωής και φωτός στην σκοτεινιά μιας βάρβαρης κοινωνικής ωμότητας όπου κάθε συναίσθημα και αδυναμία τείνουν να εκλείψουν.

Ίσως να είναι αφελείς, ξεπερασμένοι, παλιομοδίτες σε ένα "σύγχρονο" μα καθόλα αφιλόξενο υπόβαθρο. Ίσως να είναι γραφικά απομεινάρια του παρελθόντος. Όμως είναι ειλικρινείς, και ο έρωτας τους ζωογόνος. Για τους ίδιους αλλά και για την ίδια την κοινωνία. Ο έρωτας αυτός είναι η αλήθεια, είναι το μόνο που έχει απομείνει.

Συμπέρασμα: μόνο οι ερωτευμένοι μένουν ζωντανοί, οι υπόλοιποι επιβιώνουν.