Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

Αρέσουν στον Πλάτωνα οι ρομαντικές ταινίες;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι επιφυλάσσει το μέλλον για τα κινηματογραφικά ζευγάρια των ρομαντικών ταινιών, όταν οι τίτλοι τέλους κάνουν την εμφάνιση τους; Το τελικό συνήθως πλάνο αφήνει τους πρωταγωνιστές μας σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, αγκαλιασμενους, να φιλιούνται και ίσως να δίνουν υποσχέσεις δέσμευσης ή αιώνιας αγάπης. "Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες" μάλλον θα 'χεις πει. Πόσο θα κρατήσει άραγε αυτό; Άντε περίπου εννιά μήνες ακόμα θα σου πουν οι ψυχολόγοι. Πόσο να μείνει ο Ρίτσαρντ Γκιρ με την Τζούλια Ρόμπερτς, πόσο η Belle με τον πρίγκηπα; Σίγουρα οι έρωτες και τα πάθη θα έχουν ημερομηνία λήξης.

Κάτι που χαρακτηρίζει ακόμα τις ρομαντικές ταινίες είναι οι ευκολίες. Οι συνεχείς και πολλαπλές συμπτώσεις που ευνοούν τους χαρακτήρες και την μεταξύ τους σχέση, σαν ένα μεταφυσικό σχέδιο που εκπληρώνεται στην εντέλεια, σαν μια απόφαση προειλημμένη από τον Θεό Έρωτα ο οποίος τοποθετεί τα πιόνια στα κατάλληλα σημεία, ώστε να εκτυλιχθεί το παιχνίδι του. Και ξαφνικά εσύ, στο κοινό, πετάγεσαι και με το δίκιο σου θα πεις ξανά "μα αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν στη πραγματικότητα". Συμβαίνουν;

Απάντηση στο πρώτο ερώτημα: έχει καμία σημασία το τέλος; Και η ίδια η ζωή μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως πτώση, ως παρατεταμένη αρρώστια, ως αναβολή της αναπόφευκτης απώλειας. Αλλά προτιμούμε να τη δούμε ως δημιουργία, ως Τέχνη, ως αγάπη, ακόμα κι αν εσωκλείει πόνο και αγωνία. Ο Πλάτωνας θα συμφωνούσε εδώ μαζί μας πώς ο καθαρός, ο Ουράνιος όπως τον αποκαλούσε έρωτας(σε αντίθεση με τον αγοραίο, τον Πάνδημο) είναι ακριβώς εκείνη η δύναμη η ανώτερη από τον θάνατο, εκείνη που θα σου εξασφαλίσει την αθανασία, έστω και αν αυτή κρατήσει για μια στιγμή.

Απάντηση στο δεύτερο ερώτημα: χωρίς να δώσουμε υπερφυσική χροιά στην εξήγηση μας, εφόσον οι Δύο έχουν ως κοινό στόχο την ένωση, θα υπερβούν τους οποιουσδήποτε περιορισμούς, θα διαβούν τον δικό τους Ρουβίκωνα και θα κερδίσουν, μα και θα ηττηθούν ταυτόχρονα. Κάθε κίνηση τους ίσως να μοιάζει στα μάτια του άλλου απρόσμενη και ανέφικτη. Μια τυχαία συνάντηση που θα κάνει ακόμα και μια Δευτέρα υποφερτή, μια κοινή σκέψη που ο συνομιλητής σου εκφράζει μόλις πριν την ξεστομίσεις. Τίποτα δεν είναι παράλογο. Οι Δύο, με την επιθυμία για όπλο και οδηγό, φοβισμένοι μα πάντα θαρραλέοι, τα καταφέρνουν, εκθρονίζουν το τυχαίο, το βέβαιο αρπάζει τα ηνία και γίνονται πια ένα.

2 σχόλια:

  1. πάντα πίστευα πως το happily ever after στις ταινίες είναι σαν να μας κλείνει κάποιος πονηρά το μάτι και να μας λέει πως ναι, υπάρχει αυτό που λέμε παντοτινή αγάπη. Ίσως όχι με τόσα λουλουδάκια στην πορεία, αλλά ποιος νοιάζεται;
    (σκέψεις πάνω στις σκέψεις...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνήθιζα να είμαι πολύ πιο απαισιόδοξος, αλλά μετά από τον Jarmusch κάτι άλλαξε.

      Διαγραφή