Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Στον γυάλινο πύργο... for the greater good of God.

Η οικονομική κρίση της τελευταίας εξαετίας η οποία πλήττει καθημερινά το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει δυσμενώς, στο χρηματικό (και χρηματιστικό, προς θεού)κομμάτι της, και την Εκκλησία Α.Ε. Τα έσοδα φαίνεται πως μειώνονται με εκθετικούς ρυθμούς σε μια επιχείρηση που ανθούσε και έδειχνε να είναι πολλά υποσχόμενη, αλλά πως να το κάνεις, τα φορολογικά και ψυχολογικά βάρη είναι κολοσσιαία, και που χρόνος για να πας στην εκκλησία την Κυριακή, και που λεφτά για θρησκευτικό γάμο θα μου πεις. Και θα συμφωνήσω. Και προ κρίσης, και με πολύ χρόνο και πολλά λεφτά θα συμφωνούσα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Λέγαμε λοιπόν πως το πελατολόγιο μειώνεται ραγδαία, επομένως σαν εταιρεία που σέβεσαι τον εαυτό σου καλείσαι να περισώσεις ό,τι δύνασαι προκειμένου να βγάλεις τα προς το ζην, γιατί η αγορά εργασίας είναι σκληρή και πλήρως ανταγωνιστική στο πεδίο της μυθολογίας. Anyway, ένας τρόπος είναι γνωστός, δοκιμασμένος και ιδιαίτερα αποτελεσματικός (βλ. χρεοκοπημένη Γερμανία και 2ος Παγκόσμιος),η δημιουργία ενός πλασματικού εχθρού και η συσπείρωση του "ποιμνίου" (πολιτικού τότε, θρησκευτικού τώρα) προς την αντιμετώπιση αυτού. 

Κατά συνέπεια, πληθαίνουν οι πολίτες εκείνοι οι οποίοι στο όνομα της θρησκείας τους, στην περιπτωσή μας της Ορθόδοξης Χριστιανικής, χτίζουν έναν γυάλινο πύργο στον οποίο κλείνονται, περιχαρακώνονται και βαφτίζουν κάθε τι το οποίο δεν φέρει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά του ποιμνίου κλειδώνεται έξω από αυτό και αφήνεται στη μοίρα του.

Τρανταχτό παράδειγμα η απόρριψη των παιδιών προσφύγων από αρκετά σχολεία της Θεσσαλονίκης και της Λέσβου. Οι εμφορούμενοι από αμιγώς χριστιανικά αισθήματα και -αποκλειστικά κατ'ευφημισμόν- πολίτες βάζουν λουκέτο με το "έτσι θέλω" στη μόνη ευκαιρία των προσφυγόπουλων για υγιή ένταξη στην ελληνική κοινωνία. Και η πρόφαση; Μα φυσικά η αλλοίωση του δυτικοχριστιανικού πολιτισμού μας, αλλά και η αδυναμία ένταξης τους (!) λόγω της διαφορετικής θρησκευτικής τους πίστεως.

Ο "άγιος αναρχικός", όπως χαρακτήριζε ο Νίτσε τον Χριστό, σίγουρα θα ήταν απογοητευμένος από τους σύγχρονους ακόλουθους του, αν και κατά πως φαίνεται, θα έμενε έξω από τον πολυπόθητο γυάλινο πύργο.

Μ' αυτά και μ' αυτά, έρχεται στο νου το τραγούδι των Iron Maiden, το οποίο ταιριάζει γάντι στην κατάσταση μας. Ή μάλλον στην κατάντια μας. For the Greater Good of God λοιπόν.

He gave his life for us
He fell upon the cross
To die for all of those
Who never mourn his loss

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου