Ο αποδιοπομπαίος τράγος και η σιωπή των αμνών

Από την διαμόρφωση των πρώτων πολιτικών μαζών της αρχαιότητας, τα λογικά άλματα και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι μοιάζανε πάντα λύσεις απλές, οικονομικές και τελεσφόρες, για τα εκάστοτε προβλήματα του μεγάλου/σημαντικού/δημοσίου προσώπου που αποκτούσαν κοινωνικό χαρακτήρα.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα σήμερα σε μια τυπικά Ευρωπαϊκή χώρα, της οποίας οι πολιτικές -και όχι μόνο- συζητήσεις θα έπρεπε να διαπνέονται από το πνεύμα της Αναγέννησης όσον αφορά στην συνεχή αμφισβήτηση και τον επαναπροσδιορισμό των αρχών που διέπουν την ιδιωτική και την κρατική συμπεριφορά. Αντιθέτως, καθώς οι επικλήσεις στην αυθεντία από τα έδρανα της βουλής και οι αναφορές σε Μοντεσκιέ και Ρουσώ μας προκαλούν ένα μειδίαμα που καταπνίγει ένα εκκωφαντικό γέλιο ή κλάμα, ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης παρακολουθεί ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να παραδίδεται στον φονταμενταλισμό, στην πλήρη κατάργηση της λογικής.

Ένα κομμάτι διόλου ευκαταφρόνητο, το οποίο θεωρεί πως για τα προβλήματα του φέρουν την ευθύνη οι προσφυγικές ροές, ένα κομμάτι που αναπολεί "δημιουργίες δρόμων" από εθνοσωτήρες που έκοβαν δεσμούς αντί να τους λύνουν.

Το χάσμα μεταξύ του γόνιμου διαλόγου και του τυφλού μίσους καλούνται να γεφυρώσουν οι πολιτικοί κατά κύριο λόγο, αλλά οι κρατούντες τα ηνία της Γηραιάς ηπείρου, όσο και αυτοί πέρα από τον Ατλαντικό, αντί για προτάσεις το μόνο που προσφέρουν τις μέρες αυτές είναι μακρόσυρτους μονολόγους και παιάνες για παλιές και νέες κατακτήσεις.

Και το βάρος πέφτει στον πολίτη για άλλη μια φορά.