Οι μήνες του θέρους έχουν ανά τα χρόνια ταυτιστεί με τον ήλιο, το φως, τον έρωτα, την θάλασσα. Ένας διάχυτος ενθουσιασμός διακρίνεται στις καλοκαιρινές παρέες, ένας πηγαίος ερωτισμός που θαρρείς πως είναι βαθιά κρυμμένος μέσα σε καθήκοντα και καταπιεσμένα θέλω.
Οι σειρήνες ξυπνούν ξανά, συνθέτοντας μια απόκοσμη πλην μαγευτική συμφωνία. Πέφτεις θύμα του θερινού ιλίγγου, οδηγείσαι σε σπασμωδικές αποφάσεις, συμπεριφορές που μέχρι πρότινος απέρριπτες, προκειμένου να αφεθείς μέσα στη δίνη της στιγμής.
Ίσως κάποιος να αναρωτηθεί γιατί να παραδοθεί σε μια τέτοια διονυσιακή τελετουργία και να παραμερίσει το έλλογο, ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό για λίγο. Η απάντηση είναι απλή: γιατί όχι;
Αποχαιρετώντας το καλοκαίρι για άλλη μια φορά, λίγο Bill Evans για την απαραίτητη νοσταλγία, αλλά και μια εξίσου αναγκαία δόση ελπίδας για τις μέρες που ακολουθούν.
Υ.Γ. Ο χειμώνας είναι καλύτερος.
ο χειμώνας είναι πάντα καλύτερος.
ΑπάντησηΔιαγραφή