Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Πώς πάει η επανάσταση;


Στα πλαίσια της αστικής, κοινοβουλευτικής "δημοκρατίας" οι "ελευθερίες" και οι επιλογές είναι άπειρες και αδιάκοπα ανανεούμενες. Ένας φαύλος κύκλος απόρριψης της προηγούμενης "καθεστηκυίας" τάξης, η εκλογή και εγκαθίδρυση μιας νέας εμφορούμενης με νέα ήθη και ριζοσπαστικές προτάσεις ωσότου να αποτελέσει την νέα νόρμα κ.ο.κ.

Στην πραγματικότητα οι επιλογές ανάμεσα από τις οποίες "ελεύθερα" καλούμαστε να διακρίνουμε την καταλληλότερη, από το τι διαλέγουμε να μας ψυχαγωγήσει μέχρι τον μελλοντικό κυβερνήτη της χώρας μας, συνήθως αποτελούν προϊόν προηγουμένως διευθετημένων αντεγκλήσεων και διεργασιών που έχουν πραγματοποιηθεί σε μικρά τραπέζια, σε ακόμα μικρότερα δωμάτια, πιθανώς σε κάποια συνοικία όπου το ενοίκιο πλησιάζει το ετήσιο εισόδημα ενός μέσου πολίτη.

Το σκηνικό είδαμε να επαναλαμβάνεται και οι αντίστοιχες "ελευθερίες" (πάντα σε εισαγωγικά, κατ' ευφημισμόν ελευθερίες, πάντοτε γλυκές και προσιτές στα αυτιά μας) να προσφέρονται για άλλη μια φορά στον Αμερικανικό λαό, ο οποίος είχε να διαλέξει ανάμεσα στη συστημική Χίλαρι και στον "αντι-συστημικό" Τραμπ. Μια δικλείδα ασφαλείας δηλαδή για οποιονδήποτε βρισκόταν στο μικρό εκείνο δωματιάκι.

Η δημοκρατική γυναίκα(σημείο που τονιζόταν συνεχώς για την προσέλκυση των γυναικών ψηφοφόρων μέσω ενός επίπλαστου φεμινισμού), έτοιμη να πολεμήσει για τα δικαιώματα των αδυνάτων αλλά με τις ενδιαφέρουσες γνωριμίες στην Wall Street. Ο ριζοσπάστης (εδώ γελάμε) Τραμπ, ο οποίος δεν υπακούει στην πολιτική ορθότητα και στους νόμους του καθωσπρεπισμού αλλά είναι έτοιμος να θυσιαστεί στον βωμό της επιχειρηματικότητας, της οποίας φαίνεται πως ξεχνάνε πολλοί πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι.

Μπορεί κάποιος να πει πως υπήρχαν πάντα και οι ανεξάρτητοι από τους δύο υποψήφιοι για τον κόσμο να στηρίξει και να μην κινηθεί με βάση την πεπατημένη. Όμως η ελευθερία σου σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του οικονομικά ανώτερου σου. Είπαμε, είσαι ελεύθερος να διαλέξεις... ανάμεσα σε δύο άτομα που προβάλλονται διαρκώς από τα ΜΜΕ, ενώ κάθε άλλη δυνατή επιλογή κρίνεται ανεπαρκής και επικίνδυνη. Μην είσαι αχάριστος.

Έστω και με αυτά τα δεδομένα όμως, θα περίμενε κανείς πως θα επικρατούσε μια λογική του τύπου "το μη χείρον βέλτιστον", έτσι ώστε να μην υφαρπάξει τα ηνία της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο ένας άνθρωπος ανοιχτά ρατσιστής, μισογύνης, ομοφοβικός, αρνητής του φαινομένου του θερμοκηπίου, ο οποίος θα δώσει χωρίς καμία αιδώ και ανοιχτά το "σήμα" στους μεγάλους επιχειρηματίες της Αμερικής να καταργήσουν κάθε εργασιακό κεκτημένο και ενδεχομένως να περιορίσει το δικαίωμα της κάθε γυναίκας στην έκτρωση!


Η αντίδραση μου στο αποτέλεσμα των Αμερικανικών εκλογών, από την Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη.

6 σχόλια:

  1. Οι αμερικανικές εκλογές είναι ένα τσίρκο. Το εκλογικό τους σύστημα είναι για τα σκουπίδια. Αυτά τα ξέρεις όμως απ' ό,τι φαίνεται οπότε δε θα αναλύσω για τον Τραμπ.

    Μ' αρέσει πολύ αυτο το μπλογκ.
    Μ' αρέσει πολύ η μουσική σου, το γεγονός πως το σχόλιό σου για τις εκλογές είναι ατάκα από ταινία Νικολαΐδη και πως το ψευδώνυμό σου είναι Ματ Μέρντοκ. Ωραία πράγματα.

    ΥΓ έχεις διαβάσει βιβλία του Νικολαΐδη; Εγώ δεν έχω δει καμία ταινία του (απαραδέκτη) αλλά μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ! Εγώ με την σειρά μου δεν ήξερα ότι έχει γράψει βιβλία οπότε είμαι εξίσου απαράδεκτος.

      Φυσικά όμως γράψε και εσύ τη σκέψη σου για το όλο θέμα, δεν τα ξέρω σε βάθος μη νομίζεις, αφορμή για διάλογο είναι το μπλογκ πρώτα απ' όλα.

      Διαγραφή
  2. Εντάξει λοιπόν θα τα γράψω στο δικό σου γιατί εγώ δε θέλω να αναλύσω πολιτικά στο μπλογκ μου, το αποφάσισα πριν χρόνια αυτό.

    Λοιπόν καταρχάς με εκνευρίζουν σχεδόν εξίσου όσοι ψήφισαν τον Τραμπ και όσοι πίστευαν πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα με τη Χίλαρυ. ΔΕΝ θα ήταν ίσως τίποτα καλύτερο με τη Χίλαρυ. Απλά αυτή τη στιγμή πρόεδρος της Αμερικής θα ήταν κάποιος περισσότερο πολίτικαλ κορρέκτ. Από την άλλη είναι αρκετά απογοητευτικό το γεγονός πως σίγουρα κάποιοι ψήφισαν Τραμπ κρίνοντας την όλη του στάση (όχι απλά την έλλειψη της πολιτικής ορθότητας΄, αλλά την έλλειψη στοιχειώδους ευγένιας) σαν απροσποίητη και αυθεντική. Τσαντίζομαι επίσης με όσους ξαφνικά πιστεύουν πως ο Ομπάμα ήταν ό,τι καλύτερο. Δεν ήταν. Τσαντίζομαι επίσης με τις ανόητες φεμινίστριες (όχι με όλες τις φεμινίστριες, με τις ανόητες μόνο) που υποστήριζαν τη Χίλαρυ επειδή ήταν γυναίκα. Όχι κορίτσια. Δεν αρκεί να' ναι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Δεν είναι καλές όλες οι γυναίκες, ούτε όλοι οι μαύροι, ούτε όλοι οι γκέυ. ΄΄Οπως δεν μπορούμε να λέμε πως κάποιος είναι κακός για κάποια από τις ιδιότητες αυτές, έτσι δεν μπορούμε να λέμε ότι είναι και καλός.

    Γενικά δεν έπεσα καθόλου από τα σύννεφα με την εκλογη. Μπορείς να διαβάσεις αυτό αν θέλεις http://info-war.gr/o-dikos-mas-ntonalnt-trab/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνούμε. Info-war αξίζουν τα άρθρα του όπως και τα "ντοκιμαντέρ" του τύπου Φασισμός Α.Ε. κλπ

      Διαγραφή
    2. Τα ντοκιμαντέρ δεν τα έχω δει ακόμα! Απαράδεκτη ξανά.
      Μ' αρέσουν και οι ραδιοφωνικές εκπομπές του πολύ. Έχουν πάντα ενδιαφέροντα θέματα και ωραία μουσική.

      Διαγραφή
  3. Α και ο Νικολαΐδης έχει γράψει 4 βιβλία, έχω διαβάσει μόνο τα δύο, το Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα και το Οργισμένος Βαλκάνιος. Τα άλλα δύο είναι τα Γουρούνια στον Άνεμο και Οι Τυμβωρύχοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή